Live life to the max

Ik heb het me al zo vaak voor genomen. Ik ga schrijven. Maar op een of andere manier lukt het maar nooit om te beginnen. Maar de kop is eraf. Eigenlijk was ie er al af. Mijn online-dagboek van de tijd dat ik in het revalidatie-centrum zat. Zo, is dat ook meteen verteld, ik ben ziek. Maar ik ga niet dood ofzo. Gewoon, ziek. Ziek genoeg voor een revalidatie-centrum, dat dan weer wel. Maar daar hield ik dus een dagboek bij. Eigenlijk vooral om iedereen op afstand te houden. Konden ze daar lezen hoe het allemaal ging, hoefden ze mij daar niet mee lastig te vallen. Ja, ik was echt een lieverdje, tijdens die periode.

Ik kom net uit de bios. En aangezien ik in de zoveelste relatie-crisis zit heb ik nog geen zin om naar bed te gaan. Ik zit liever alleen op de bank. Nee, dat vind ik niet triest, dat vind ik fijn. De film ging over liefde. Heel toevallig.. Dat het er niet om gaat dat iemand uiteindelijk misschien wel weer weg gaat. Maar dat het gaat om alles wat in de tussentijd gebeurt. Dat is wel waar. Je moet van het leven genieten, alles eruit halen wat erin zit. Zoals pepsi zegt, live life to the max. Als je nou zou weten dat je morgen dood gaat, ben je dan tevreden met alles wat je tot nu toe hebt gedaan? Of had je het dan heel anders gedaan?

Ik heb zo'n moment wel eens gehad. Soort van. Ik dacht niet dat ik dood ging, maar ik dacht dat ik misschien wel eens heel erg ziek zou kunnen zijn. Ik was toen 22 en de dokters vertelden me dat ze dachten dat ik cf had, een longziekte waarmee je niet ouder dan een jaar of veertig wordt. Dat zou dus betekenen, als ik het had dan, dat ik dan al over de helft was met mijn leven. En trek de clichés maar alvast uit de kast, want ze zijn waar. Op zo'n moment verandert echt alles. Ik dacht: als dit nou waar is, stel dat, dat is het natuurlijk niet, maar toch. Zou ik dan zo doorgaan of zou ik iets willen veranderen? Ik wist het meteen. Ik belde mijn vriendje op en zei dat het uit was. Zesenhalf jaar relatie, in 2 seconde beslist. Het beste wat ik had kunnen doen. Ik wilde het allemaal heel anders gaan doen.

En zo leef ik nog steeds. Ik ben heel kritisch naar het moment waarop ik leef, het nu. Het moet precies de plek zijn waar ik wil zijn. Ik dacht altijd dat ik het niet alleen kon. Maar vanaf het moment dat het uit ging was ik sterker dan ooit. Ik dacht dat ik me bijvoorbeeld financieel niet zou kunnen redden. Maar dat soort praktische dingen lossen zich vaak wel op. Het is geen rede om daarom het leven te leiden dat je liever niet zou willen. Dus relatie-crisis of niet, voor mijn gevoel ligt daarboven wel de man van mijn dromen. Ik voel het, het klopt gewoon, ook al gaat het niet altijd vanzelf. Als ik wist dat morgen of binnenkort mijn laatste dag zou zijn, dan was ik nu allang boven, dicht tegen hem aan, onder de dekens. Hij en ik tegen de rest van de wereld.