Jong geleerd

Maar ook ik twijfel soms. Ben ik dan echt waar ik wil zijn? En hoe weet ik dat dan zo zeker..? Ik denk dat dat echt een probleem is van onze generatie. We willen altijd meer en zijn eigenlijk nooit echt voor de volle honderd procent tevreden. Toch streef ik daar naar, het lijkt me het ultieme geluk. Dat je helemaal bent waar je wilt zijn, dat je iedere dag helemaal tevreden opstaat. Of zou je dan je grenzen weer gaan verleggen? En uiteindelijk weer gaan terug verlangen naar de tijd dat het leven nog niet helemaal volmaakt was?

Ik zit wat dat betreft op de wip. De ene dag ben ik al helemaal gelukkig als ik een koelkast vol met eten heb. Of als het regent en ik kijk vanaf mijn heerlijke bankje met de kaarsjes en de verwarming aan door het raam naar buiten, waar de polen als busladingen voorbij komen. Soms ben ik al gelukkig als ik wakker word en vind dat ik het lekkerste dekbed van de hele wereld heb, ook al komt ie gewoon van een groot woonwarenhuis dat begint met i en eindigt op kea. Als ik puur en alleen naar mezelf zou kijken en me niets aan zou trekken van alle andere mensen in mijn omgeving, en daarbuiten, zou ik eigenlijk een heel gelukkig mens zijn.

Maar ja, ergens is er tijdens onze evolutie toch iets mis gegaan, aangezien ik denk dat dat voor vele van ons geldt. Maar we blijven ons allemaal tot in den treuren aan elkaar afmeten en met elkaar vergelijken. Als een vriendin met de nieuwste must have aan komt zetten voor in haar kast, terwijl de temperatuur van mijn lopende rekening alweer is gedaald tot het vriespunt ben ik eigenlijk gewoon jaloers. Terwijl ik mezelf daar meteen streng voor toe spreek baal ik toch. Sommige onder ons gaan ieder jaar op vakantie, soms zelf twee keer of meer. Ik ben al anderhalf jaar niet geweest. Dus eigenlijk vind ik mezelf daarom zielig. Maar nog steeds allemaal stiekem, zoals je wel begrijpt. Het is absoluut not done om je jaloerse trekken openbaar te spreiden. Je blijft bescheiden, je bent een echte Nederlander. En het is bovendien niet chic je medemens niet het allerbeste te gunnen. Maar eigenlijk wil ik de villa bewonen. En ik had ook die mooie dure auto willen rijden. Ja, eigenlijk ben ik gewoon heel oppervlakkig. Zo noemt men dat. En hebberig. Eigenlijk ben ik daarin alles wat ik niet zou willen zijn.

Ik kom uit een eenouder-gezin, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Vroeger waren de mediators ver te zoeken en was het geen uitzondering dat moeder de vrouw zonder ook maar een euro, pardon.. gulden, op zak de egtelijke woning verliet. Zo ook mijn moeder. Girlpower van de bovenste plank zou je zeggen. Maar dat was het niet, het was pure angst. Zo gebeurde het dus dat ik als klein kind op ballerina's over het marmer danste bij mijn materieel rijke maar emotioneel arme vader, en dat ik als het feest was pinda's pelde en ranja dronk bij mijn financieel arme maar emotioneel rijke moeder. Twee werelden, twee uitersten. Dat was mijn prille jeugd ten voeten uit. Mijn vader raakte met de jaren steeds meer het spoor bijster en mijn moeder zette de geldzorgen om in totale overspannenheid.

Al vroeg heb ik dus geleerd dat beide niet gelukkig maakt. Geluk maak je zelf. Maar hoe zorg je er dan voor dat de wereld om je heen je niet gek maakt? Dat is de kunst als je het mij vraagt. Gewoon je ding blijven doen.