Dagboek

100% Milla in 3 maanden.. Spannend!
29 Sep 2006 13:26 uur
Daar zit ik dan achter mijn pc-tje, mijn eerste indrukken te verwerken. De kogel is dan toch door de kerk. Na een tijd van afspraak naar afspraak gezeild te zijn is het nu toch allemaal rond: ik ga revalideren. 3 maanden, daar moet ik op rekenen. Weg van mijn bedje en mijn fijne huisje, maar op weg naar 100%Milla, want dat is het doel. Met pijn in mijn buik ga ik, ook weer niet wachtend kunnen tot het zover is. Heel dubbel allemaal. Spanning omdat ik niet weet wat me te wachten staat, en ook omdat ik de verwachting niet te hoog in durf te schatten. Stel je voor dat ik mijn doelen niet haal.. of zou het toch eens waar zijn dat ik me echt beter ga voelen..?

Natuurlijk wil ik alles graag delen met de mensen om me heen. Maar alles 30x moeten herhalen is me de afgelopen 2 dagen niet zo goed bevallen. Dus dit wordt mijn alternatief! Het plan is 1x per week een berichtje achter te laten, zodat jullie allemaal weten hoe het me daar vergaat. 17 oktober wordt mijn eerste dag. Dan gaat het allemaal beginnen, de eerste week op mijn nieuwe kamertje. In het weekend ga ik dan weer lekker naar huis, om me vervolgens daarna weer op maandag te melden. Moet te doen zijn! Ik ga er in ieder geval voor, en als jullie me zoeken, weten jullie me in ieder geval te vinden, hier..! X


Het begin is gemaakt..!
21 Oct 2006 11:10 uur
Hèhè.. weer lekker thuis! Het was heerlijk vanochtend weer in mijn eigen bedje wakker te worden. Flink bij geslapen, want aan slaap ontbreekt het me daar toch wel een beetje. Mijn eerste week zit er al weer op, het aftellen is begonnen! En ik moet toegeven, het viel niet eens zo tegen.

Dinsdag om 11 uur werd ik verwacht. Na mijn autootje tot de nok toe volgepropt te hebben (tegen mij zeggen dat je het net als thuis mag maken was misschien niet zo'n goed idee..) arriveer ik op mijn tijdelijke stekje. Programma: Geen, ja, je kamer gezellig maken. Komt dus toch mooi uit dat ik daar inderdaad een dagtaak aan heb!

Ik kom er al snel achter dat de eerste 2 tot 3 weken puur oriënterend zijn. Ik heb mijn dagen vooral gevuld met mijn plekje te vinden tussen al deze mensen die mijn huisgenoten gaan worden. De sfeer is wonderbaarlijk goed, zelfs soms gezellig te noemen. Alleen de gesprekken die er echt toe doen zijn me zwaar gevallen. Zoals het gesprek met de fysiotherapeut. Ik kan er hier echt niet meer omheen, het zuurstofgehalte in mijn bloed is te laag. Normaal ligt dit gehalte ongeveer rond de 98% als je gezond bent, in rust en tijdens inspanning. Mijn zuurstofgehalte ligt in rust rond 91%. Ga ik me inspannen daalt het, variërend van 88 tot 82%, soms zelfs lager. Je hoeft geen genie te zijn om te kunnen bedenken dat dit niet echt geweldig is. Het gaat er nu dus om hoe we dit probleem, toch de voornaamste reden waarom ik hier nu zit, het beste aan kunnen pakken.

Ik wist al wel dat het niet zeker is of er wel iets aan te doen is. In het beste geval kom ik hier uit met een verbeterde conditie en leer ik mijn energie zo te verdelen dat het lage zuurstofgehalte acceptabel is. Dit kan ik op verschillende manieren bereiken, vooral door het uithoudingsvermogen te verbeteren en mijn spierkracht te vergroten. Daardoor vang je het tekort aan zuurstof in je bloed op. In het ergste geval lukt dit niet, en ontdek ik dat ik zelfs met de kleinste inspanningen, zoals een stukje lopen, te ver naar beneden zak. Dan wordt het een heel ander verhaal: zuurstof. Dat zou beteken dat ik bij veel inspanningen in het dagelijks leven afhankelijk zal worden van dit vervelende stofje wat mijn leven soms zo lastig maakt.

In eerste instantie allemaal heel confronterend, ook al weet je het allemaal al zo goed. Heb stiekem al de nodige traantjes weggepinkt. Mijn schatje huilend op zijn werk bellen zal helaas nog wel eens vaker gebeuren verwacht ik zo, gelukkig heb ik de nuchterheid zelve aan de haak geslagen..! En mijzelf ontbreekt het ook niet aan relativerend vermogen, een eigenschap waar ik hier nog heel vaak dankbaar voor zal gaan zijn vermoed ik zo.

Dus ik ga ervoor, heel hard mijn best doen, en van alles niet alleen de negatieve maar ook de positieve kanten proberen in te zien, hoe moeilijk dat soms ook zal zijn. Ik zit hier met de kans alles eens op mijn gemak uit te zoeken en te proberen. Komen er dingen die niet acceptabel zijn kan dat altijd nog gezegd worden, maar eerst proberen is toch wel mijn voornaamste voornemen dat ik na deze week gemaakt heb. Verder heb ik echt de liefste mensen om me heen. Had wel verwacht dat mensen me zouden steunen, maar op zoveel medeleven had ik niet durven hopen, en dat nu al, na pas 1 weekje! Met jullie allemaal om me heen kom ik er zeker wel, hoe dan ook. Op naar de tweede week..!


Nog even spannend
29 Oct 2006 13:42 uur
Morgen begin ik alweer aan mijn derde weekje. Het gaat snel. Heb er zin in, voelt goed om zo actief met mijn gezondheid bezig te zijn, alsof ik het zelf in de hand heb.

Het programma is me afgelopen week weer meegevallen. Voor het eerst ook gesprekken gehad met maatschappelijk werk en psycholoog. Was wel oké, geen zware praat over verwerken of dat soort dingen. Dat is allemaal niet zo aan mij besteed! Gewoon wat kan er beter aan hoe het nu gaat, waar zou je beter mee om willen leren gaan. Verder ook nog een 1op1 gesprek met de fysiotherapeut gehad. Ze kwam tot de conclusie dat er mij wat betreft ademhaling en andere technieken niet echt veel meer te leren viel. Gelukkig maar, heb ik de afgelopen 28 jaar toch goed opgelet..!

Het enige waar ik deze week echt moeite mee heb gehad kwam uit onverwachte hoek. De balans tussen daar en thuis, mijn leven in het revalidatiecentrum en mijn vrienden en familie aan het thuisfront. Het zijn echt twee verschillende werelden. Iedereen wil heel lief voor me zijn en goed voor me zorgen, voor mij is het betuttelen. Mensen komen graag op bezoek, soms met velen tegelijk. Zo lief, maar ik kan er niet zo goed mee om gaan. Eigenlijk ook zulke luxe problemen..! Ben zo blij met al die lieve mensen om me heen, maar het is soms zo moeilijk. Opeens gaat het om Milla die ziek is, ik mis mijn oude leventje..

Maar ik zou het aan de andere kant ook weer niet redden zonder al die hulp en aandacht. Heb er na de nodige woordenwisselingen eindelijk een beetje mijn weg in gevonden. Weet dat ik zelf mijn grenzen aan moet geven, maar wil ook niemand tegen het hoofd stoten. Geloof dat het vanaf nu wel gaat lukken, het is gewoon allemaal nog een beetje nieuw. Maar alsjeblieft wel blijven komen hoor, veel te gezellig! Alleen bellen of smsen we van tevoren even, dat maakt alles makkelijker..

Morgen weer ertegenaan, het is nog even spannend.. Volgende week krijg ik de uitslag van de afgelopen weken, zuurstof of geen zuurstof. Zie er tegen op, maar ga er deze week nog even alles aan doen om het in het voordeel te beïnvloeden! Tot snel allemaal..! Kus Milla


50%Milla
5 Nov 2006 12:47 uur
Afgelopen donderdag was het dan zover, het gesprek met mijn artsen. Nerveus wachtte ik mijn beurt af. Uiteindelijk zat ik daar dan, voor mij de heren, naast mij een verpleegkundige. Zo gaat dat bij iedereen, zo’n hele delegatie. Al snel hoor ik dat mijn zuurstof-gehalte in rust acceptabel is. Dat is echt een opluchting! Dat was toch wel echt een beetje het begin van het einde geweest, zo zie ik dat dan. Nee, ook ik ben niet altijd positief..

Dat bracht ons tot het volgende punt, het zuurstofgehalte bij inspanning. Wat dat betreft zijn ze er nog niet helemaal uit. Die conclusie is voor mij positief en negatief, niet goed en niet slecht. Echt een doorbraak is er dus nog niet, maar ook nog geen klap in mijn gezicht en geen vreugdedansje.

Het plan voor nu is verder duidelijk: Ik krijg nog 3 weken extra. Drie weken om te laten zien hoeveel ik nog maximaal op eigen kracht voor elkaar kan krijgen. Die 3 weken mag ik verder zonder zuurstof trainen, alleen moet ik daarbij wel beginnen aan mijn opbouw. Dat wil zeggen dat ik met meer Watt op mijn fietsje en met meer kilo’s aan de slag moet. En daarbij dus de maximale zuurstof-daling die ik nu al heb behouden. Je hoort het al, een hele opgaaf..

In eerste instantie loop ik blij en opgelucht de behandelkamer uit. ‘Geen zuurstof in rust!’ is het enige wat ik kan denken. Maar in de loop van de dag dringt de ernst van de situatie ook weer door. Een hele klus staat me te wachten. Ik moet erop vertrouwen dat mijn lichaam nog in staat is op eigen kracht te verbeteren. Ik bedenk me uiteindelijk dat ik er helemaal voor ga, maar voel dat ik plotseling even helemaal niet meer zo sterk in mijn schoenen sta als aan het begin van de dag.

De volgende dag begrijp ik mijn voorgevoel beter. Niet fit en moe, beetje verkouden denk ik, stap ik op mijn fiets en probeer mijn doel te halen. Al fietsend gaat het door mijn hoofd: niet onder de 88, niet onder de 88.. Maar mijn benen voelen zwaar en willen niet echt. De laatste 2 minuten wordt de belasting omhoog gedraaid. Kut, dit wordt niks, krijg ze bijna niet meer rond. Mijn gevoel klopt, de meter geeft aan: 83. Ik voel mijn traantjes opkomen. Maar ik zou Milla niet zijn als ik daar niet gewoon een glimlach op mijn gezicht tover: ‘Volgende keer beter’ , hoor ik mezelf zeggen.

Voor het eerst in die 3 weken verlies ik even alle moed. Heb de tijd voor mezelf genomen dit weekend. Lekker relaxen en uitrusten kon ik wel even gebruiken. Mijn was is weer gedaan, koffertje bijna ingepakt. Morgen toch maar weer er tegen aan, wie weet hoe ver ik nog kom..! Geen zuurstof in rust, alvast een mooie score.. 50%Milla is binnen..


Volgende week weer rustig..?
12 Nov 2006 13:33 uur
Ben dit weekend niet te genieten geweest. De rede..? Afgelopen week is me echt iets teveel van het goeie geweest. Het is me denk ik even allemaal teveel geworden. Na 3 weken met moed luidde zich vorig weekend al een andere periode in, en helaas heb ik daar de afgelopen week niet echt veel verandering meer in kunnen brengen.

Maandag begon ik niet fit, kreeg gelukkig een aangepast programma en heb het qua inspanning wat rustiger aan kunnen doen. Eindelijk even een beetje uitrusten. Van om 23.30 slapen en om 8.30 opstaan naar 0.30 slapen en 7.00 uur opstaan zal ook wel hebben meegespeeld bij m’n stemming. Het deed me goed, dinsdag voelde ik me al weer wat fitter en woensdagochtend scoorde ik 90% zuurstof bij het lopen..! Daar doe ik het dus allemaal voor, daarom stop ik al mijn energie in deze periode, om zulke resultaten te zien! Mijn eerste vreugdedansje voor deze week is dan dus toch weer gemaakt.

Maar woensdagmiddag word mijn eindelijk weer optimistische stemming toch weer verstoord. Soms gebeuren er dingen op momenten dat je ze echt niet kunt gebruiken terwijl ze sowieso nooit goed uit zouden komen. Zo ook nu. Ik hoorde dat m’n vader darmkanker heeft. De meeste onder ons weten wel hoe complex die situatie al is, dit maakt het er zeker niet makkelijker op. Woensdag kom ik nog zonder een traantje door, maar donderdagochtend kondigt zich het huilgerommel in mijn buikje aan. Had niet gedacht dat het me zo zou aangrijpen, maar maak me zorgen, vooral om mijn zusje. Ze is pas 3, nu al zonder mama. Laat haar papa er dan nog even blijven..

Toen toch weer even iets positiefs: uit een blaastest, bloedtest en longfoto kom ik wonderbaarlijk goed. Mijn blaastets is zelfs met meer dan 10% verbeterd vergeleken met de laatste keer! Van het huilen dus toch maar weer even terug naar het vreugdedansje. Maar bij deze week hoort afwisseling dus stond donderdagavond stond het volgende op het programma: het extra schepje schrik van een goede vriend. Hij vond het een mooie avond om op de hartbewaking te belanden. Ik vond het een iets minder goed idee. Hij uiteindelijk vrijdagochtend ook, dus van het vreugdedansje naar de schrik, toch weer terug op het vreugdedansje. Gelukkig komt het waarschijnlijk allemaal snel weer goed! Strekte lieverd.

De emotieagenda van deze week stond dus weer bomvol! Hopend op een positieve impuls begon ik vrijdagochtend toch maar weer aan mijn rondje fitness. En het hopen was niet voor niks: 92% zuurstof bij het achteruit-trap-fietsen en 90% zuurstof bij het lopen maken deze week toch weer dubbel en dwars de moeite waard. Soms is het zwaar, heb nog nooit in mijn leven zoveel heimwee gehad als deze week. Begrijp mijn moe zijn en humeur van dit weekend eigenlijk ook wel weer als ik het zelf zo allemaal terug lees. Sorry schatje.. Volgend weekend is het hoop ik weer anders.. Geloof me maar, het is een hele opgaaf een heel weekend met een humeurige Milla rond te lopen. Straks mijn koffertje pakken en morgen er weer tegenaan.

Hoop dat mijn al weer vijfde weekje weer lekker rustig word..!


Even een griepje overwinnen..!
18 Nov 2006 14:04 uur
Deze week even geen uitgebreid verhaal, maar spaar ik mijn energie om dit weekend even een griepje te overwinnen..! Wel even een mooi momentje voor iets anders.. Bedankt allemaal!!!

Bedankt voor de bezoekjes die de week zo lekker kort maken (ma, di en soms do van 19.00-20.30 super gezellig als jullie komen, sms of bel dan even, spreken we snel iets af!) Bedankt voor de lieve kaartjes, iedere keer net of ik een cadeautje krijg! Bedankt voor de lieve reacties op deze site, zo fijn te lezen dat jullie zo met me mee leven. Bedankt voor de lieve sms’jes, telefoontjes en mailtjes. Ik reageer niet altijd, soms zit ik niet zo lekker in m'n vel of vind ik het moeilijk te praten. Maar juist dan is het zo fijn te merken dat iedereen aan me denkt..

Kortom bedankt allemaal voor alles..! Jullie helpen me misschien wel veel meer dan jullie zelf in de gaten hebben..! Volgende week heb ik weer een gesprekje met mijn artsen. Dan praat ik jullie weer bij. Liefs X


Een heel gelukkig iemand..!
27 Nov 2006 09:55 uur
Het gebeurt altijd wanneer je het niet verwacht. Slecht nieuws maar ook goed nieuws.. Daar is ie dan, de doorbraak.. Geen zuurstof..! De zesde week en ik weet het al. Geen zuurstof, kan het nog steeds niet bevatten. De dokters ook niet trouwens. Das mooi.. Dat zie ik graag, de dokters verrassen..! Weet even helemaal niet waar ik het zoeken moet. Als ze het nu al weten, waarom hebben ze me dan zo bang gemaakt..? Hebben we ons zorgen zitten maken om niks..?

Nee dus. Jammer genoeg niet. Ik heb het gehaald, met de hakken over de sloot. Maar daar ben ik heel tevreden mee, met de hakken over de sloot. Waarom goed doen als het ook maar net kan, veel spannender.. Maandag begon ik de week nog met een zware virus-infectie. Het hele weekend op de bank met een cocktail, deze keer zonder wodka met antibiotica x2 en een scheutje prednison, heeft me genoeg op laten knappen om me maandag net als anders te melden. Heb het de hele week met een aangepast programma gedaan om te kunnen herstellen, waardoor vrijdag mijn zuurstof-waardes gelukkig weer normaal waren.

En donderdag-ochtend gebeurde het dan. Ik was toe aan mijn drie-wekelijkse evaluatie met mijn dokters. Nerveus was ik weer. Hoe verder met zuurstof bij inspanning en ook kreeg ik de uitslag van de nachtelijke zuurstofmeting. Die moest boven de 90 uitkomen, anders werd het lastig. En ik kwam uit op: 90,8 gemiddeld. Dat is genoeg! 90,8.. Geweldig toch..! Het is geen dikke mik, het blijft spannend voor de toekomst, maar we leven nu. En nu is het genoeg..!

Vanaf dat ik de deur uitliep verkeerde ik in een roes. De rest heb ik nog gehoord, trainen met zuurstof in overleg met de fysiotherapeute. Met plezier, als dat alles is.. De zuurstofwinst met ademhaling was wonderbaarlijk, knap knap knap allemaal, niemand verwacht, blablabla.. Maar ik voel maar 1 ding: net of ik er tijd bij krijg. Tijd voor de leuke dingen, voor een ongecompliceerd leven. Tijd om weekendjes weg te gaan zonder een zuurstoffles in de koffer. De deur uit zonder gek ding uit mijn neus. Vakanties boeken, dagjes winkelen, slapen zonder knopen met slangen, slapen zonder knopen met slangen.. Zo gek.. Zo geweldig en nog zo niet te geloven..

1 ding is zeker.. Hier zit een heel gelukkig iemand te typen.. Zeker al 80%..minimaal!


Mijn nieuwe outfit
2 Dec 2006 12:13 uur
Heb de hele week nodig gehad om echt te geloven hoe goed ik er voor sta. Ben nog steeds helemaal gelukkig met het nieuws. Heb deze week wel weer een hele grote stap gezet: trainen met zuurstof. Want ja, daar moet ik toch nog wel aan geloven.. Drie weken gaan we het proberen. Daarna kijken we hoeveel ik er aan heb en of we er mee doorgaan of niet. Het viel me toch nog zwaar, ook al wist ik het al. Maar laat ik er nou net even niet aan gedacht hebben toen ik maandag de fitnesszaal in liep. Gelukkig heb ik een hele nuchtere fysiotherapeut. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is stopt ze de nodige spullen in mijn handen. Daar ga ik dan. Even diep ademhalen en dan hang ik de slang onder mijn neus. Over mijn oren haken, en ja hoor, het blijft hangen. Ik zie er niet uit schiet natuurlijk door mijn hoofd, en wat lijk ik ziek zo..

Maar ja, dat is bijzaak nu, het gaat om het resultaat. Tot mijn grote verbazing merk ik er eigenlijk niks van. Na nog eens te vragen of ie echt wel aan staat leer ik hoe ik het moet checken. Dan stap ik op de fiets. Een beetje verlegen kijk ik om me heen: iedereen negeert me. Mooi zo.. ze willen het me zo makkelijk mogelijk maken! Ook de rest van de training doet iedereen net of er niks verandert is. Dus langzaam wen ik aan mijn nieuwe outfit. Echt mooi wordt het niet, wel functioneel: bij alle inspanningen blijf ik boven de 90% zuurstof, en vrijdag train ik zelfs al zwaarder dan ik in de zes voorafgaande weken heb gedaan. Kijk, daar doen we het voor!

Maandag begint m'n achtste week alweer, maar heb nu al zin om naar huis te gaan..! Ik moet natuurlijk blij zijn dat het zo goed gaat en dat ik daardoor een heel mager programma over heb maar verveel me wel soms. Ik word steeds ongeduldiger en smacht ondertussen naar mijn afbouwdag. Heb ook weer zoveel om naar uit te kijken! Maar heb het weer een weekje volgehouden, dus dat zal de andere weken ook nog wel lukken. Maandag gewoon weer aan de slag! X


95%Milla..!
18 Dec 2006 20:31 uur
Eindelijk is het dan zover, we gaan verbouwen! We hadden het vorig weekend te druk met verhuizen om ook nog iets te kunnen schrijven op mijn blog. Maar de spullen zijn inmiddels over, de kleren van mijn vriendje in mijn kast en de bedjes voor zijn kindjes passen net in de logeerkamer. Beetje behelpen, maar wel knus!

Over de achtste week had ik dus nog niks gemeld. Er viel ook niet zoveel te melden. Had er echt even genoeg van eerlijk gezegd. Niet van het lichamelijke aspect, daar ga ik nog steeds 100% voor. Maar alles eromheen mag van mij soms echt even achterwege blijven. Je hoort toch steeds dezelfde verhalen van de mensen om je heen, gaat vaak over ziek zijn en wat er allemaal mis gaat hier, in plaats van wat er nou zo goed is aan het hier zijn. Tja, en dan ga je je na acht weken soms toch even irriteren. Ook niet gek natuurlijk. Dan mis ik mijn lekkere leventje thuis heel erg..

Daarom was ik ook blij dat mijn schatje mij afgelopen week gezelschap kwam houden. Hij mocht twee dagen mee kijken hoe het hier nou allemaal in elkaar steekt en of ik hier wel echt zoveel uitvoer als ik steeds vertel.. Dus mocht ie woensdagochtend om 8.00 uur al verschijnen om mee naar het zwembad te gaan. Daarna heeft ie mij zien fitnessen met zuurstof. Zoals ik al verwachtte had ik daar zelf meer moeite mee dan hij had. Vond het toch wel raar dat hij me zo zag.. Maar mijn lieverd was meer bezig met hoeveel kilo’s ik nou moest drukken dan met dat rare slangetje onder mijn neus. Toen ‘s middags nog even mee de fiets op, en daarna samen relaxen in plaats van alleen.

Donderdagochtend dus ook samen naar de arts. En daar kwam dan het nieuws waar je steeds op wacht: ik mag naar huis! Echt super! 11 januari wordt de dag. Tot die tijd mag ik vrijdag na de fitness meteen naar huis waardoor mijn weekend alvast wat langer wordt. Echt helemaal blij waren we! Na 12 weken krijgen we dan ons leventje weer terug, en zelfs meer dan dat. Want ik mag natuurlijk naar huis met een goede rede. Ik heb mijn doelen bereikt. Mezelf verbetert op allerlei vlakken. Zo heb ik anders leren ademhalen en ben ik mijn conditie nog aan het verbeteren. Daar moet ik thuis nog verder aan werken maar daar heb ik alle vertrouwen in. Nu de komende weken alles nog afwikkelen en dan is het zover!

Ik ga dus met een heerlijk gevoel de feestdagen en het nieuwe jaar in. Ben echt heel blij..! Wilde echt heel graag naar huis en nu is het eindelijk zover.. 95%Milla..!


Daar is ie dan... 100%!!
4 Jan 2007 21:36 uur
Volgende week begin ik aan de laatste 4 dagen. De laatste dagen van een periode die ik hoop nooit meer over te doen. Want al was het alles waard, het was zwaar. Maandag ga ik voor de laatste keer met het koffertje gepakt aan een week revalideren beginnen. Dinsdag nog een fietstest, en voor de rest alleen nog maar afronden.

Ik ben heel blij, blij vooral dat ik mijn leventje weer terug krijg. Blij dat ik dan weer langzaam mijn draai kan gaan vinden in de dingen die ik allemaal zo fijn vind. Want ook al weet je dat je het echt allemaal voor je eigen bestwil doet, soms was het moeilijk om allemaal op te brengen.

Wat ik eraan heb gehad weet je wel al als je dit weblog hebt gelezen. Lichamelijk had ik niet beter kunnen doen dan hier naartoe gaan. Want al zijn er geen hele grote stappen gemaakt op conditioneel niveau, mijn leven gaat er zeker beter op worden! Mentaal was het voor mij niet zo’n openbaring. En als ik dan om me heen kijk naar mijn medebewoners kan ik daar alleen maar heel blij om zijn. Want ik zie ook weer hoe zwaar en moeilijk en onrechtvaardig het leven voor een ziek mens soms kan zijn. Hoe moeilijk het kan zijn de zin van het leven te blijven zien als je niet veel verder dan je huis en een blokje om kunt, en soms dat nog niet eens.

Je instelling kan je leven beter maken dan het lijkt. Want al mag ik dan nu een heel leuk leven hebben, als ik kijk naar sommige medebewoners kan ik alleen maar constateren dat ik het jaren geleden net zo zwaar had. De muren kwamen op me af en alles leek onrechtvaardig. Ik huilde veel, vroeg me af waarom, je kent het wel.. Of niet.. Op een dag keek ik tussen mijn traantjes door naar een tv-programma, zat toch op de bank (nee.. het was geen Dr.Phil.. echt niet..). Daarin sprak iemand over hoeveel onrecht ze had meegemaakt. Iedereen vond het verschrikkelijk. Ze wist zich echt geen raad meer. Het advies wat ze kreeg was: ’Je kunt 2 dingen doen. Of je gaat naar huis, verder huilen en bedenken wat een drama je is overkomen. Of je zegt tegen jezelf: ‘Ja, echt klote.. Maar wat zal ik vandaag eens gaan doen?’ Dat heeft een week in mijn hoofd gespookt. En toen dacht ik: ‘Eigenlijk is het wel zo, lekker simpel..! Ga douchen en mijn mooiste kleren aandoen..’

Vanaf die dag gaat het beter. Nog steeds heb ik wel eens een week dat ik huil of gewoon baal of chagrijnig ben. Maar meestal gaat het goed. En helemaal nu ik straks weer thuis ben, daar ben ik zeker van.. Iedereen zou hier eigenlijk eens een maandje mee moeten lopen, ook als je gezond bent. Denk echt dat je dan weer heel erg waardeert wat je allemaal hebt..!

Had het al over mijn medebewoners. Het zijn er denk ik in totaal wel zo’n dertig geweest in de periode dat ik hier ben. Allemaal lief en gezellig. Met de een klinkt het wat minder of deel je minder, met de ander weer heel veel. Maar ze maken je revalidatie-leven makkelijker, veel makkelijker! Een greep uit het gevarieerde gezelschap:

Er waren mensen bij die op sprinkhanen lijken, echt waar..
Mensen die lachen tot ze letterlijk van de stoel vallen.
Mensen met weinig klootschiet gevoel.
En mensen die niet bang zijn voor mensen met weinig klootschiet gevoel.
Een enorm etterbakje..met een lief randje, dat dan weer wel..!
Vriendinnetjes, oftewel leeftijdsgenootjes.
Grote mannen met een hoog knuffelgehalte.
Grote mannen met een hoog knuffelgehalte en vaderlijke trekjes.
Vrouwen met moederlijke trekjes.
Irritante mensen.. Heel soms dan..
En verder alleen maar lieve mensen!

Heel veel succes allemaal nog, zal aan jullie denken. Ik ga lekker naar huis de 11de, hoop jullie ook snel. En dan snel douchen en je mooiste kleertjes aan..! Dikke kus, Milla..100%!