Een ander doel

Mijn revalidatie is alweer bijna twee jaar achter de rug. Soms maak je dingen in je leven mee die je vormen zonder dat je daar erg in had. Dit is er een van. Het heeft invloed op alles gehad. Terwijl ik daar in eerste instantie alleen voor mijn gezondheid was. Gratis meegepikt zeg ik dan maar, want uiteindelijk vind ik het positief als je uit bepaalde ervaringen de beste dingen haalt om daarvan te leren.

En ik meen het nog steeds. Iedereen zou het een keertje in zijn leven mee moeten maken, zo'n revalidatie. Of misschien zelfs wel dat je in de veronderstelling bent dat je ernstig ziek bent. Of gaat dat misschien te ver? Ik vind zelf van niet. Laatst deed ik een looptest bij fysio. En ik had het er met mijn therapeut over dat ik alles op een aangepast tempo moet doen. Daar zou ik wel van balen dacht hij.

Maar dat is niet zo. Ja, in het begin ja. Maar alle begin is moeilijk zei mijn moeder altijd. Maar toen ik eraan gewend was zag ik het eigenlijk als iets extra's, een klein cadeautje dat met mijn ziekte mee kwam. Ik kan heel erg genieten van veel kleine dingetjes om mij heen waarvan ik denk dat bijna niemand ze nog opmerkt. Ik heb ergens voor mijn gezondheid in de plaats een stukje vrijheid terug gekregen. Zoals dat ik nu bijvoorbeeld kan schrijven in plaats van op mijn werk te zijn.

Mijn broer is nogal filosofisch aangelegd. Soms heel irritant en nogal zweverig. Maar ik ben dan nog wel zo egoïstisch om de positieve dingen die hij zegt wel mee te pikken. Dat is misschien krom, zelf vind ik het gewoon lekker makkelijk. Maar in ieder geval, zo zei hij eens toen ik weer eens medelijden had met mezelf dat ik hier misschien wel gewoon met een heel ander doel ben. Daar heb ik natuurlijk alleen maar hard om gelachen. Echt een opmerking voor iemand die zelf gezond is dacht ik.

Maar opmerking genoeg om niet meer te vergeten. En dat zet me dan weer aan het denken, heb tenslotte toch tijd genoeg. Als dat dan zo zou zijn, zou dat dan niet voor veel meer mensen zo zijn, mensen die nu meedraaien in de maatschappij zoals dat van hen verwacht wordt? Oftewel mijn generatie, de generatie die wel altijd op zoek lijkt en nooit tevreden lijkt te zijn?