Kut. Letterlijk.

Wat is het toch kut om vrouw te zijn. Letterlijk. Pas geleden heb ik het er al over gehad. Maar vandaag was dan echt de grote dag. Het laatste onderzoek in de rij vruchtbaarheidsonderzoeken was aangebroken. En hoe raad je het, ik in plaats van Millaman mocht er aan geloven. En het was echt geen pretje.

In een eerdere bijdrage heb ik al verteld hoe het zo ver kwam dat we aan deze onderzoeken zijn begonnen. Het begon allemaal nog heel simpel. Je gaat naar de huisarts en verteld dat het allemaal niet zo wil lukken. De eerste vraag die de intelligente man stelde was: “En jullie hebben wel gemeenschap?” En ik maar denken dat doktoren alles weten. Hij stuurde me uiteindelijk direct door naar de gynaecoloog. Die zou het dan verder allemaal wel beoordelen.

Voor het eerste bezoek was ik niet nerveus. Ik kreeg een inwendig onderzoek. En aangezien ik al 30 ben (ja echt waar) en al eens een oproep voor het bevolkingsonderzoek heb gehad, was dat niks nieuws. De man kon me ook al meteen vertellen dat het er op het eerste gezicht allemaal prima uitzag. Millaman moest z'n kwakje inleveren, ik bloedprikken, en na 2 weken konden we de uitslag ophalen. Alles was dik in orde. Super natuurlijk, dat wil je horen. Het enige wat restte was een baarmoederfoto, ook wel HSG genoemd. En laat dat nou net hét onderzoek zijn dat je niet moet googlen. En wat doe je dan…? Precies.

Op de eerste dag van de menstruatie, die ondanks alle hoop toch kwam, moest ik bellen om een afspraak te maken. En dus had ik nog 10 dagen om te googlen wat me te wachten stond. Hier wat citaten die ik tegen kwam: “Deed zo`n pijn, dat ik op een gegeven moment bijna weg viel..”,”Mijn HSG vond ik echt horror!”, “Het vacuüm zuigen van het kapje deed al zoveel pijn dat ze maar gestopt zijn voordat ze überhaupt begonnen waren.”, “Ik vergeet die pijn nooooit meer!”, "De HSG is mij ook erg tegengevallen … Ik zou later ook flauw gaan vallen.”, “Werkelijk, dit NOOIT meer!”, “Ik heb de HSG als bijzonder pijnlijk (en eerlijk is eerlijk ook 'traumatiserend') ervaren.”. En toen brak de dag dus aan dat ik zelf mocht…

Zwetend en misselijk zat ik in de wachtkamer te wachten. Toen werden we naar binnen geroepen. Ik moest me van beneden ontkleden. Daarna even gewacht tot de gynaecoloog er was om het onderzoek uit te voeren. Gelukkig mocht Millaman bij me blijven tijdens het onderzoek. “Je weet dat het een vervelend onderzoek is, toch? Maar over 10 minuten sta je weer buiten.” Jippie… dat scheelt.. Nu heb ik er wel zin in… “Je hebt toch wel pijnstilling genomen hè, van te voren..? Je ziet er trouwens niet uit alsof je er vertrouwen in hebt!” Gek hè, meneer de gynaecoloog. Maar: Ja, die pijnstilling had ik genomen. De gevoeligen onder ons die niet van details van de geneeskunde houden kunnen nu beter afhaken. Het onderzoek kon beginnen.

Eerst werd ik schoon gepoetst aan de buitenkant, waarna de eendenbek werd binnengebracht. Ook van binnen werd ik ontsmet met jodium. Daarna moest ik hoesten, en in die hoest klemde hij een klem aan de ene kant op mijn baarmoedermond. Dat moest nog een keer herhaald worden voor de andere kant. En dat was nog om te doen. Toen begon hij aan de baarmoeder te trekken, om hem op zijn plek te leggen voor het onderzoek. En jee, wat was dat een eng en pijnlijk gevoel! Daarna werd er een katheter de baarmoeder ingeschoven. De radioloog werd erbij geroepen. Hij moest de foto’s maken op het moment dat mijn baarmoeder en eileiders gevuld zouden gaan worden met de contrastvloeistof. “Houdt anders de handen van je vriend maar met beide handen vast, je mag niet naar je buik grijpen tijdens het doorspuiten.” Oh…Ik kan zeker niet meer terug nu..? En toen voelde ik de vloeistof mijn lijf binnenkomen. Echt een gevoel alsof je iets ergens in wilt proppen wat helemaal niet past. Het deed echt heel zeer. Ik probeerde op mijn ademhaling te blijven letten en moet zeggen dat dat wel echt hielp. Toen was het opeens klaar en werd alles weer uit mijn lijf verwijdert.

En ik bleek het allemaal niet voor niks gedaan te hebben. Want de rechtereileider bleek verstopt, door wat extra druk van de vloeistof werd de verstopping weg gespoeld. “Het ziet er nu allemaal uit zoals in de boekjes hoor, helemaal prima. Kijk maar!“, zei de gynaecoloog na afloop. We konden op het tv’tje boven de behandeltafel zien dat het onderzoek, door de extra druk, inderdaad geslaagd was. En wat was ik blij, maar vooral heel erg opgelucht dat het voorbij was..! Al met al vond ik het een rotonderzoek maar niet zoals werd verteld op internet. Als het ooit weer zou moeten, zou ik het wel doen. Dat zegt genoeg. En het was voor een goed doel. Ga nu met een heerlijk gevoel de kerstdagen in. Wie weet, wat we dit jaar als kerstcadeau krijgen…