Accept the good

Heb pas de film ‘Things we lost in the fire' gezien. Het is weer zo'n film die je niet zomaar los laat, zo een die je nog een paar dagen achtervolgt. Hij zei: "Accept the good". En ik dacht: "Wat.... Heb je het tegen mij..?" Hij heeft gelijk. Accept the good.

Waarom zit het toch zo in de aard van de mens om meer aandacht te schenken aan negatieve gebeurtenissen dan aan de positieve? Dat zou ik wel eens willen weten. En doen vrouwen dat meer dan mannen? Want dan laat mij maar terugkomen als man. Je krijgt van buiten af ook meer input die negatief is dan positief. In ieder geval, mensen klagen gewoon graag. Vooral graag over een ander. En dan het liefst iets smeuïgs. Ik doe het ook. Ik klaag ook. Als ik niet wilde klagen was ik wel man geworden zeg ik altijd. Maar eigenlijk klaag ik liever niet. Kan iemand het knopje even voor me uitzetten?

Zelf ben ik de laatste tijd ook een beetje in een weemoedige bui. Ben ervan overtuigd dat je dan ook meer oor hebt voor geklaag. En dat je zelf dan veel meer klaagt. Het gevoel zegt alles over wat er in je leven gebeurt. Op een goede dag stap ik uit bed, vrolijk. Geniet van mijn koffie, de lekkerste die ik op heb. Dan kleed ik me aan, doe iets sexys aan. Check mijn lipgloss en ga de deur uit. Als ik dan nagekeken word denk ik: yes... ik heb het nog. Op een slechte dag trek ik de dekens nog even over mijn hoofd. Totdat de wekker echt gaat irriteren, dan ga ik eruit. Maak koffie, natuurlijk met teveel melk, jammer. Heb geen zin in eten en trek mijn zwarte shirt aan, want tja het word toch niks vandaag. Ik ga de deur uit en bedenk dat ik mijn makeup vergeten ben. Op straat word ik nagekeken waarop ik denk: zie je nou.. Ik zie er niet uit.

Dus eigenlijk bepaalt je humeur hoe je het leven ziet, maar ook hoe het leven jou ziet. Dus als je zorgt dat je altijd vrolijk bent, lacht het leven je dan toe? Het proberen waard. Kan iemand het knopje even voor me aanzetten..?