Ademloos

Dit weekend heb ik in 1 adem het boek 'Ademloos' van Kim Moelands uitgelezen. Nu weet ik wel dat je geen reclame mag maken hier. Ga ik ook niet doen. Maar ik neem aan dat je je bewondering voor mensen gewoon mag uitspreken, dus moet ik het toch over haar zeer indrukwekkende boek gaan hebben. Al is het maar om het van me af te schrijven.

In eerste instantie dacht ik vooral herkenning te lezen in haar boek. Het gaat over het verliezen van haar partner aan cf, een slopende erfelijke ziekte waar de dood onherroepelijk de afsluiter van is. En Kim lijdt zelf ook aan die verschrikkelijke ziekte. Mijn ziekte lijkt erop wat betreft mijn long-probleem, dus ik viel van de ene 'jaah...' in de andere 'huhu...' van begrip en herkenning. Maar al gauw moest ik daar mee stoppen en volgde een gevoel van diepe schaamte. Want hoe durf ik mezelf met haar te vergelijken, komt na een tijdje lezen in mij op. Ik mag dan wel een optimist zijn en mijn ziekte niet willen laten overheersen, maar ik geloof niet dat dat genoeg is om in haar schaduw te mogen staan. Want de wilskracht en overlevingsdrang van deze jonge vrouw overstijgt alle verwachtingen. En bovendien heb ik geen einddatum gekregen, zoals mensen met cf. En het belangrijkste, zij zijn zieker. Maar waarom voel ik me dan zo verbonden met haar? Waarom heb ik dan het gevoel dat ik een beetje in haar ziel kan kijken, haar pijn kan voelen, haar eenzaamheid op moeilijke momenten zo levensecht kan beleven?

Haar boek maakt niet alleen diepe indruk, het maakt me ook bang. De snelheid waarmee haar liefde uit het leven werd gerukt heeft diepe sporen bij me nagelaten. Ik hoor toch niet bij hen? Ik kan toch niet zo snel dood? Ik heb er lang over na gedacht en ben zo bang dat het antwoord ja is. Net nu ik zulke mooie plannen heb voor de toekomst. Ook al ben ik nog niet zwanger. Moet ik nu bang zijn om openbare ruimtes te betreden wanneer er griep heerst? Zou het wel eens mijn laatste uitstapje kunnen worden, omdat ik iets op kan lopen wat misschien wel sterker is dan mijn lichaam en de medicijnen?

Nee. Dit kan niet de bedoeling van haar boek zijn. Leef in het nu, hoor ik haar tegen mij zeggen. Zoals zij ook altijd doet. Ik ben daar eigenlijk zo goed in, hoe kan ik dan door een boek zo van mijn stuk gebracht worden? Ook ik kies al heel lang voor kwaliteit. Niet voor kwantiteit. Pluk de dag en geniet van de kleine dingen. Ik snap wel waarom dat ze haar lief zo mist, gezonde mensen zien niet zo veel, leg daar maar eens aan uit hoe mooi het alleen al is als de zon opkomt. Als ik met een dekentje op de bank zit terwijl het buiten regent en koud is, met een stomende kop thee in mijn hand, dan ben ik al helemaal blij. Meer heeft een mens eigenlijk niet nodig. Zagen maar meer mensen dat.

Kim leert mij zonder dat ze weet, dat ik moet blijven kijken en zoeken naar de mooie dingen en dat ik dat nooit mag vergeten. Ook niet als er moeilijke momenten zijn. Ik word weer even volledig met mijn voeten op de aarde gezet. In het confronterende door te beseffen dat ik toch wel echt erg ziek ben. Iets wat ik nogal snel vergeet, ik neig nogal vaak weg te vluchten voor die nare werkelijkheid. Maar ook om altijd naar de zon te blijven kijken. Er is altijd wel weer iets moois dat de moeite waard is. Ik voelde me vaak eenzaam omdat ik niemand kende die wist wat ik voelde op mijn dieptepunten, maar nu heb ik dit boek en weet ik dat Kim er ook is. En die weet als geen ander hoe het is. Die weet dat we graag zo normaal mogelijk willen zijn en hoe moeilijk het is te accepteren dat het niet altijd gaat zoals we willen. En ze weet ook dat zeuren geen zin heeft en met opgeheven hoofd de wereld in het enige is dat echt helpt tegen de pijn en het verdriet. Ik denk dat ik dat al deed, maar na vandaag zal ik het zeker doen. Dankjewel lieve Kim. Je bent een topper!