30-ers-dip

Gisterenavond, nog voor twaalven. We kruipen in bed en omdat ik weer eens ongesteld ben sluiten we af met een knuffel. Als ik me omdraai hoor ik mezelf tegen Millaman zeggen: "Wat is mijn leven saai zo..." O jee, wat zeg ik nou? Welkom Milla, in de wereld van de 30-ers-dip..!

Wat een dieptepunt zeg, ik heb altijd gelachen om die mensen. Mensen die als het er echt op aan komt maar niet kunnen wennen aan hun plekje. "Wat een gezeik", zei ik altijd. 3 maanden geleden ben ik 30 geworden. Niet dat ik het op die dag nou zo erg vond, want lag zo ziek als een hond op de bank. Maar toch is het wel een mijlpaal die je bezig houdt. Stom genoeg, want wat is er nou anders aan 30 worden dan 29 of 31 worden. Helemaal niks eigenlijk. Maar mentaal doet het toch iets met je. Je hebt het gevoel dat de hele wereld je opeens serieus gaat nemen. En dan moet je op je hoede zijn!

Gisterenavond in bed dacht ik er dus aan dat er zoveel is verandert de afgelopen 5 jaar. Van een zooi helse meiden die tot in de diepe uurtjes ieder weekend aan de bar hingen, of beter gezegd eronder, zijn we verandert in een groep meiden die braaf gesetteld is. De meeste van ons zijn sinds dit jaar zelfs moeder. Een paar jaar geleden was het ondenkbaar dat je voor twaalven al in bed zou liggen in het weekend. Dat kon alleen als je ziek was, of zo'n kater had van de avond daarvoor dat je gewoonweg niet meer kon functioneren.

Is het dan eigenlijk wel zo gek dat we niet kunnen wennen aan ons nieuwe leventje? En waarom ga ik dan niet gewoon nog de kroeg in? Ik ben ten slotte nog (steeds) geen moeder. Maar de meeste van ons gaan niet meer en als je dan toch weer eens gaat is het opeens toch niet meer hetzelfde als toen. De helft staat steeds te bellen om te horen of het nog wel goed gaat met de kleine uk. En eerlijk gezegd betrap je jezelf erop dat je er toch niet meer zo goed in bent als een paar jaar terug. Hoe triest is dat! Als je nog geen dip had krijg je hem dan wel.

Tja, alles wordt gewoon anders als je ouder wordt. Zelfs al als je 30 bent. En ook van deze nieuwe fase moet je weer iets leuks maken. Maar soms denk je toch met weemoed terug aan de dagen dat het weekend een 36 uur durend feestje was. Net sms ik bijvoorbeeld een vriendin of ze dan vanmiddag even lekker mee de stad in duikt. Maar helaas, er moet nog gepoetst worden, en de boodschappen moeten nog in huis gehaald worden, dus ze denkt niet dat ze het nog haalt. Jammer hoor... denk dat ik dan zelf de stofzuiger ook maar weer eens voor de dag haal. Jippie... ik ben 30.