Het hakt erin

Jeetje.. ik moet wel een beetje lachen om mijn laatste berichtje! Hoewel ik nog wel achter de inhoud sta, dat wel. Maar de manier waarop ik schreef over hoe de mensen vroeger kindjes kregen.. Alsof dat zo vanzelf sprekend is. Helaas ben ik dat zelf aan het ervaren.

We waren er zo positief ingestapt een jaar geleden. Na jaren nadenken of het wel samen zou gaan met mijn ziekte hadden we de knoop doorgehakt. Vol optimisme gingen we voor een kindje, hadden er helemaal zin in. In januari gingen we op vakantie en wat zou het mooi zijn als we daar in the big apple ons beebje zouden verwekken.. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Gisteren werd ik alweer voor de 13de keer ongesteld sinds de start van onze plannen. En ik kan je vertellen, het hakt erin. Voor nu hebben we de meeste onderzoeken waarom het niet lukt al gehad. Lichamelijk is er niks aan het handje met ons dus wat dat betreft kunnen we opgelucht adem halen. Tenminste, als de uitslag van het laatste onderzoek volgende week ook positief is. Maar daar gaan we nu wel even vanuit.

Het laat mij allemaal achter met een dubbel en verwarrend gevoel. Want was ik niet die vrouw die nooit zeker wist of ze wel kindjes wilde? Die altijd beweerde dat ze toch wel gelukkig zou zijn ook al zouden er geen kindjes in haar leven komen? En was ik niet die vrouw die beweerde nooit halsbrekende toeren uit te gaan halen om toch zwanger te kunnen worden? Ben ik die vrouw nog steeds of is alles anders nu? Nee, niet alles is anders, maar wel iets genuanceerder. Want ik denk toch dat de wens intussen erg groot is geworden. Alleen waarom is dat zo gegroeid, wat is mijn motivatie waarom het me zo geweldig lijkt ineens? En is die motivatie wel puur?

Want waar ik mee worstel op het moment is dat ik ook niet echt iets beters te doen heb. Ik heb geen werk waar ik me op kan storten en kan niet vluchten in klusjes in huis of 100 andere dingen waarmee ik mijn agenda vol prop. Want dat trekt mijn lichaam simpel weg gewoon niet. Of ga ik nu dingen door elkaar halen..? Waarschijnlijk wel, want heel waarschijnlijk staat de wens echt los van dit alles. Maar wel is het zo dat ik nogal op mezelf aangewezen ben door mijn ziekte en dat ik dus op momenten dat het allemaal even niet mee zit ook op eigen kracht weer op moet krabbelen.

Aan de ene kant is het de grootste handicap die het ziek zijn met zich mee brengt, maar tegelijkertijd is het ook mooi. Ik kan niet vluchten voor wie ik ben of wat ik wens. De confrontatie komt vanzelf naar me toe. En dat zorgt ervoor dat ik mijn leven heel zorgvuldig indeel. Ik doe geen concessies naar dingen die ik niet wil, want dat vind ik zonde van mijn energie. En ik heb nooit haast. Een walhalla soms, in de ogen van veel van vriendinnetjes die meer geleefd worden dan leven. Maar nu, nu de donkere wolken even boven mij blijven hangen en ik even niet weet waar ik mijn geluk uit moet halen, is het ziek zijn een extra handicap die ik echt even niet kan gebruiken...