Rust

Soms heb je ook momenten dat je juist heel blij bent met waar je nu bent. Want waar ik echt niet meer zou willen zijn is vorig jaar rond deze tijd. Dat was echt verschrikkelijk. Ik denk er de laatste tijd vaak aan terug en ben dan iedere keer weer zo blij dat ik die periode achter me heb gelaten. Het was de zwaarste periode uit het leven met mijn ziekte. Vorig jaar rond deze tijd zat ik in een revalidatie-centrum.

Ik was altijd al ziek maar was eraan gewent geraakt, het was voor mij normaal. Dat is eigenlijk een voordeel. Ik ben geboren met mijn ziekte, ik weet dus niet beter. Als klein meisje hoestte ik er al op los. Maar vroeger noemde men dat 'gewoon bronchitis'. Naarmate ik ouder werd kreeg ik steeds meer genoeg van al dat geklessebest van al die dokters. Dus besloot ik bij mijn eerste symptomen van puber zijn dat ik niet meer wilde gaan. Mijn moeder startte haar solo protestactie die zoals je al verwacht geen zoden aan de dijk zette. Ik had er genoeg van. Natuurlijk was dat niet verstandig, maar ik was ervan overtuigd dat ik die geleerde man niet kon voorliegen over mijn nieuwe hobby: roken op het schoolplein. Ik wilde normaal zijn, ik werd normaal behandeld en wilde dus ook gewoon normaal kunnen roken.

Eigenlijk ging het allemaal best goed dacht ik. Het ging pas echt fout toen ik vijftien was. Ik kreeg pleuritis. Wens zelfs je ergste vijand niet de pleuris toe, want het is echt een ware marteling. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet weer bovenop zou komen. En toen dat zo ver was ging ik uiteraard ook weer gewoon door..met roken. Nu zie ik het als de grootste zonde van mijn leven. Maar in die tijd kon het me niks schelen. Gezien de situatie waarin ik toen zat kon het me ook echt niks schelen hoe het morgen ging, ik leefde vandaag. Ook al ging dat eigenlijk voor geen meter. Met de wetenschap van hoe ik me nu voel had ik het toen geen dag langer uit kunnen houden. Maar ook de wetenschap was toen zo ver nog niet. De afgelopen tien jaar is de levensverwachting van sommige longpatiënten meer dan verdubbeld. Dat is echt opzienbarend. Weten we ook weer dat al het geld dat ieder jaar via onze voordeuren de collectebus in verdwijnt echt wel op plaats van bestemming terecht komt.

De twee jaar voor mijn revalidatie was ik behoorlijk achteruit gegaan. Gevoelsmatig, want in cijfers gezien ben ik in de afgelopen tien jaar stabiel gebleven. Maar naar mate je ouder wordt verandert je eisen-pakket. Na twee vorige relaties kwam ik mijn vriendje van nu tegen. Ik kwam tot rust denk ik, en daarmee ging ik ook beter in mijn lijf zitten. Ik voelde steeds meer, daar werd ik niet vrolijk van. Waar ik voorheen tot in de diepe uurtjes doorzakte koos ik er nu steeds vaker voor maar een keertje over te slaan. Het was ook makkelijker omdat mijn vriendje ouder is en twee kinderen heeft. Hij had al meer zijn rust gevonden. Het was dus makkelijker om er ook aan toe te geven. Totdat ik op gegeven moment de deur nog nauwelijks uit kwam voor sociale activiteiten. Ik werkte wel, en ging ook nog sporten, maar op bepaald moment was dat ook echt nog alles. En hoe slechter het lichamelijk gaat hoe minder het ook tussen je oren blijft stromen. Maar dat zie ik allemaal meer achteraf.

Vorig jaar zomer stelde de dokter voor eens een revalidatie-traject te overwegen. Ik wist meteen dat ik het moest doen. Er over nadenken hoefde niet. Schrijf me maar in, riep ik meteen. De nodige lichamelijke testen werden gepland en gedaan. Dat was al meteen minder, ik houd niet van slagaderlijke infusen en al helemaal niet als ze er anderhalf uur over doen om een geschikte ader te vinden. En nog minder als de dokter je dan ook nog onder werktijd opbelt om de uitslag met je te bespreken. Dan gaan al je alarmbellen wel rinkelen. Ze belde me op een mooie zomerdag. Dat kan ik me nog goed herinneren. Mijn vriendje was thuis. Achteraf gezien hield ze gewoon een slecht-nieuws-gesprek. Toen ik haar stem door de telefoon hoorde kreeg ik al pijn in mijn buik. Dit kon nooit goed zijn. Ze vertelde me dat de zuurstofwaarden die ze in mijn bloed vonden, afgenomen tijdens een fietstest, veel te laag waren. Eigenlijk waren ze zo laag dat ik klaar was voor de zuurstoftank. Zo vertelde ze het natuurlijk niet, maar zo hoorde ik het wel. Het was een nachtmerrie. Kon me geen leven voorstellen dat gevuld werd met slangetjes aan mijn neus en een tankje in een karretje. Ik reageerde heel luchtig. Ik bleef heel rustig en besprak de mogelijkheden alsof het niet over mij ging. We moesten het allemaal tijdens mijn revalidatie nog maar eens goed bekijken was de eindconclusie en daarmee beëindigden we ons gesprek. Toen ik ophing barstte ik in huilen uit. Wat was ik verdrietig.. Alsof ik net te horen had gekregen dat ik kanker had, zo voelde het. Alsof mijn laatste uur geslagen had.

Dekkerswald heette het, het revalidatiecentrum. Ik had altijd al een hekel aan die naam. Ik had er als klein kind al wel eens in het ziekenhuis gelegen, naast mensen die al bijna in staat van ontbinding waren in mijn beleving. Echt verschrikkelijk, compleet met vieze ziekenhuis lucht. Gelukkig moest ik concluderen dat het er wat dat betreft stukken op vooruit was gegaan. Of ik bekeek het nu twintig jaar later door een heel andere bril. Het centrum is gevestigd in een monumentaal pand midden in de bossen. Echt prachtig, van buiten dan. Van binnen was er niks veranderd, helaas. Ik ben er drie maanden gebleven. Maar die drie maanden leken er wel zes. Mijn zuurstofgebrek werd het kernprobleem van mijn verblijf daar, maar daarnaast leerde ik er beter met mijn ziekte omgaan. In het weekend mocht ik naar huis. Daar wachtte mij dan het bouwafval op, want we zaten midden in een grote verbouwing van ons huis. Het was een heftige tijd, vol chaos en drukte.

Daarom kan ik zo gelukkig zijn nu ik vandaag weer lekker op mijn bankje zit, in ons prachtig verbouwde huisje. Er is eindelijk rust. En ook al ben ik vandaag toevallig weer eens ziek, ik voel me toch weer rijk. Meer dan een lekker huis en je eigen warme bedje om in te slapen heb je als mens eigenlijk niet nodig. Was het maar altijd zo simpel.