Geschokt kruip ik net achter de tv vandaan. Het ochtendnieuws valt dit keer wel erg zwaar. In Brazilië heeft een negenjarig meisje abortus laten plegen nadat ze zwanger bleek van een tweeling. De ‘vader' was haar stiefvader, die haar nu bleek al jaren misbruikte. Hij zit nu, godzijdank, vast.
Maar het staartje van het bericht schokte mij nog het meest. In Brazilië is abortus na verkrachting toegestaan. Toch overweegt de katholieke kerk een aanklacht in te dienen tegen het meisje en haar moeder! Nu wist ik al dat er zoiets bestond als godsdienstwaanzin. Maar dit is de omgekeerde vorm van het begrip.
Nou heb ik helemaal niks tegen geloof. Ik heb er zelf niks mee ondanks dat ik katholiek opgevoed ben, maar iedereen moet lekker doen waar hij zich goed bij voelt. Maar wat deze mannen in jurken nu verkondigen gaat al mijn begrip te boven. Hoe verandert een negenjarig meisje dat al jaren in een hel leeft zelf in dader?
Ja heren in jurken, jullie lezen het goed! Ik heb zomaar het woord hel gebruikt, zou niet weten waar het begrip anders voor uitgevonden is. Of gebruiken jullie het woord liever als vervanging voor het woord machtsmisbruik? Als ik nu praktiserend katholiek zou zijn, zou ik niet weten wat ik nog met mijn geloof zou moeten.
donderdag 5 maart 2009
Mientje Mauw
Wanneer zeurt iemand en wanneer lucht iemand zijn hart? Best lastig om dat te bepalen, toch? Als je een beetje nuchter van aard bent is het moeilijk die grens te vinden. Neem nou mezelf. Liever heb ik het niet over wat me dwars zit, alleen jullie val ik lastig met mijn altijd aanwezige hersenspinsels. Ik ben de typische persoon die altijd: "Ja goed!" antwoord als mensen vragen hoe het met me gaat.
Sterker nog, als ik zelf de vraag aan een ander stel ga ik er van uit dat die hetzelfde doet. Doet ie dat niet bedenk ik me vrijwel synchroon met het antwoord "Had ik maar niks gevraagd.." Misschien niet mijn mooiste eigenschap maar wel de waarheid. En de ergste categorie vind ik de mensen die op de meest zeurderige toon "Wel goed.." prevelen. Dan heb je me pas echt op de kast.
Maar is dat wel fair? Als ik nu mezelf weer als voorbeeld neem. Ik ben ziek. "Praat erover!" zeggen mensen dan. "Je moet het gewoon delen hoor, wat het met je doet!" Maar stel dan dat je mij drie keer ziet, en dat ik alle drie de keren vertel over hoe ziek ik die week weer ben geweest. En dan ook het hele verhaal, niet de gekuiste versie. Wat denk je dan als ik de vierde keer bel om af te spreken? Eerlijk? Precies..
Dus.. Als ik er niet over praat wordt ik aangespoord te praten. Maar als ik er wel steeds over praat word ik het meisje dat "toch wel altijd iets heeft, hè" Maar mensen denken er dan niet aan dat dat wel de waarheid is. Ziek ben ik altijd, daar sta ik mee op en ga ik mee naar bed. Dus als je dan echt wil weten hoe het gaat... Ja kijk, dat werkt dus niet. Hetzelfde verhaal met zwanger worden. Praat je er niet over dan zeggen mensen: "Wel delen hoor!" Praat je er wel over dan zeggen mensen: "Ben je er niet teveel mee bezig..?"
Oftewel, de meeste mensen horen liever positieve dingen dan negatieve. En ik hoor bij die grote groep mensen. Terwijl dat juist ik beter zou moeten weten. Maar weet je wat het is, aan mensen die negatief zijn kun je je niet optrekken. Van positieve mensen wordt je blij. Dat gezelschap sterkt je, daar houdt je een goed gevoel aan over als je weer thuis bent. Uiteindelijk draait het dus om de juiste balans. En daarvoor zul je nou eenmaal regelmatig moeten liegen. Zeggen dat het goed gaat terwijl dat niet zo is. En let maar op, dan voel je je zomaar opeens écht beter.
Sterker nog, als ik zelf de vraag aan een ander stel ga ik er van uit dat die hetzelfde doet. Doet ie dat niet bedenk ik me vrijwel synchroon met het antwoord "Had ik maar niks gevraagd.." Misschien niet mijn mooiste eigenschap maar wel de waarheid. En de ergste categorie vind ik de mensen die op de meest zeurderige toon "Wel goed.." prevelen. Dan heb je me pas echt op de kast.
Maar is dat wel fair? Als ik nu mezelf weer als voorbeeld neem. Ik ben ziek. "Praat erover!" zeggen mensen dan. "Je moet het gewoon delen hoor, wat het met je doet!" Maar stel dan dat je mij drie keer ziet, en dat ik alle drie de keren vertel over hoe ziek ik die week weer ben geweest. En dan ook het hele verhaal, niet de gekuiste versie. Wat denk je dan als ik de vierde keer bel om af te spreken? Eerlijk? Precies..
Dus.. Als ik er niet over praat wordt ik aangespoord te praten. Maar als ik er wel steeds over praat word ik het meisje dat "toch wel altijd iets heeft, hè" Maar mensen denken er dan niet aan dat dat wel de waarheid is. Ziek ben ik altijd, daar sta ik mee op en ga ik mee naar bed. Dus als je dan echt wil weten hoe het gaat... Ja kijk, dat werkt dus niet. Hetzelfde verhaal met zwanger worden. Praat je er niet over dan zeggen mensen: "Wel delen hoor!" Praat je er wel over dan zeggen mensen: "Ben je er niet teveel mee bezig..?"
Oftewel, de meeste mensen horen liever positieve dingen dan negatieve. En ik hoor bij die grote groep mensen. Terwijl dat juist ik beter zou moeten weten. Maar weet je wat het is, aan mensen die negatief zijn kun je je niet optrekken. Van positieve mensen wordt je blij. Dat gezelschap sterkt je, daar houdt je een goed gevoel aan over als je weer thuis bent. Uiteindelijk draait het dus om de juiste balans. En daarvoor zul je nou eenmaal regelmatig moeten liegen. Zeggen dat het goed gaat terwijl dat niet zo is. En let maar op, dan voel je je zomaar opeens écht beter.
dinsdag 3 maart 2009
Net de AA, maar dan anders
Sinds een half jaar schrijf en lees ik mee op een site over zwanger worden - zwanger zijn. Iedereen kan daar ook een onderschrift onder zijn teksten plaatsen. Daarin kun je een banner plaatsen met je cyclus, je zwangerschapsduur of in welke 'ronde' je zit.
Een ronde bestaat uit dag 1 van je menstruatie tot de dag dat je opnieuw ongesteld wordt in mijn geval. Of tot de dag dat je een positieve test in handen hebt in het geval van de gelukkigen. Ik zat tot voor kort (lees: vanochtend) in Ronde 17. En daar werd ik depri van. Sterker nog, ik zat in Ronde 17- Ronde 4 na HSg. Wat helemaal deprimerend is, omdat de eerste 3 extra vruchtbare maanden na een HSG daarmee zichtbaar alweer waren verstreken.
Maar vanochtend heb ik het heft in eigen hand genomen. Dames en heren, ik zit weer in ronde 1! Dus heb me weer keurig netjes opnieuw voorgesteld aan de dames. "Hallo, ik ben Milla. Ik ben nieuw hier. Mag ik mee rijden?" Net de AA, maar dan anders. Het voelt een stuk beter zo.
Goh spannend, we gaan voor een baby..!
Een ronde bestaat uit dag 1 van je menstruatie tot de dag dat je opnieuw ongesteld wordt in mijn geval. Of tot de dag dat je een positieve test in handen hebt in het geval van de gelukkigen. Ik zat tot voor kort (lees: vanochtend) in Ronde 17. En daar werd ik depri van. Sterker nog, ik zat in Ronde 17- Ronde 4 na HSg. Wat helemaal deprimerend is, omdat de eerste 3 extra vruchtbare maanden na een HSG daarmee zichtbaar alweer waren verstreken.
Maar vanochtend heb ik het heft in eigen hand genomen. Dames en heren, ik zit weer in ronde 1! Dus heb me weer keurig netjes opnieuw voorgesteld aan de dames. "Hallo, ik ben Milla. Ik ben nieuw hier. Mag ik mee rijden?" Net de AA, maar dan anders. Het voelt een stuk beter zo.
Goh spannend, we gaan voor een baby..!
Winterstop voorbij
Vanochtend geen kusjes op mijn wang, lief wakker gemaakt worden. Geen voorverwarmde huiskamer en kopje koffie dat gebracht wordt op de bank. Geen knuffels meer tussendoor. En geen gezelschap. Vanochtend was Millaman na een winterstop van 2,5 maand weer aan het werk. En dat is wennen..
Millaman heeft seizoenswerk. Dat wil zegen, hij heeft werk waardor hij niet kan werken in de wintermaanden als het vriest of als het heel hard regent. Ja, heel handig in Nederland! Hij is kunstgrasman. Dus toen de kerstboom de kamer binnen werd gehaald legde Millaman het werk neer. En vandaag is ie weer voor het eerst aan de slag. Voor veel vrouwen een nachtmerrie als je man 2,5 maand thuis zit, maar niet voor mij. Ik vind het heerlijk!
Veel mensen vragen zich af hoe we dat dan doen. Vooral omdat ik door mijn ziekte ook heel veel thuis ben, soms hele dagen. Maar het gaat vanzelf. Ik doe mijn ding, hij het zijne. Het maakt het alleen maar gezelliger. We zitten elkaar niet op de lip. Hij klust heel wat af, de afgelopen 3 jaar heeft hij in die wintermaanden een half huis de grond uit gestampt. En bedenk ook dat de maanden die hij wel aan het werk is de uren worden gemaakt die hij nu thuis was, heel hard werken dus.
Maar goed, het normale leven begint dus weer in huize Milla. Dus weer lekker alleen, zelf wakker worden, zelf koffie zetten, alleen opdrinken. Alleen thuis.. Wanneer is het weer winterstop..? Millaman... I love you!
Millaman heeft seizoenswerk. Dat wil zegen, hij heeft werk waardor hij niet kan werken in de wintermaanden als het vriest of als het heel hard regent. Ja, heel handig in Nederland! Hij is kunstgrasman. Dus toen de kerstboom de kamer binnen werd gehaald legde Millaman het werk neer. En vandaag is ie weer voor het eerst aan de slag. Voor veel vrouwen een nachtmerrie als je man 2,5 maand thuis zit, maar niet voor mij. Ik vind het heerlijk!
Veel mensen vragen zich af hoe we dat dan doen. Vooral omdat ik door mijn ziekte ook heel veel thuis ben, soms hele dagen. Maar het gaat vanzelf. Ik doe mijn ding, hij het zijne. Het maakt het alleen maar gezelliger. We zitten elkaar niet op de lip. Hij klust heel wat af, de afgelopen 3 jaar heeft hij in die wintermaanden een half huis de grond uit gestampt. En bedenk ook dat de maanden die hij wel aan het werk is de uren worden gemaakt die hij nu thuis was, heel hard werken dus.
Maar goed, het normale leven begint dus weer in huize Milla. Dus weer lekker alleen, zelf wakker worden, zelf koffie zetten, alleen opdrinken. Alleen thuis.. Wanneer is het weer winterstop..? Millaman... I love you!
zaterdag 28 februari 2009
Ik mis je toch
Ze zeggen dat als ik teveel aan je denk, dat je dan niet komt. Dus ik denk niet aan je. Tenminste, dat denk ik. Ik ben blij, ik zing en dans, ik feliciteer iedereen, en gun het anderen zo. Ik doe leuke dingen, drink mijn wijntje, eet veel bloederige dingen en lekker veel met rauwe kaas. Ik ga op stap tot in de late uurtjes, zeg dat ik zo van mijn luxe vrije leven geniet. Ik denk vooral niet aan jou.
Ik richt me op van alles en nog wat. Die kast moet maar eens opgeruimd, en wat is die gootsteen vies zeg. Die muur kan wel een verfje gebruiken, en wat moet ik ook alweer allemaal doen voor mijn werk? Ja, doe vooral van alles zeggen ze, en weet je wat je vooral niet moet doen? Eraan denken! Slecht hoor. Eraan denken. Dus ik denk er niet aan, vooral niet aan jou.
Ik hou me groot, hef mijn hoofd. Ga naar de drogist en sla maar weer eens in voor deze maand. Had ik deze week niet een feestje? Goh wat fijn.... Heb wel zin in een mojito. En ja, de vakantie is toch al geboekt, eigenlijk wel praktisch zo. Ja.. Het komt eigenlijk wel beter uit zo.. Hoe plan ik mijn agenda vol genoeg? En waaraan kan ik allemaal denken? Want dan denk ik vooral niet aan jou.
Maar dat gaat niet... Want voor hetzelfde geld was je er nu al. Dan wist ik al hoe het moest, had ik je al eens in bad gedaan. Had ik je al vol trots getoond aan iedereen die je wilde bewonderen. Had ik met je gewandeld buiten toen het gesneeuwd had. Had ik ‘s nachts naar je gekeken als je sliep. Had ik je geknuffeld en geroken. Maar dat kan niet. Ik mag zelfs niet aan je denken. Want dan kom je niet. Zeggen ze.....
Maar ik mis je toch.
Ik richt me op van alles en nog wat. Die kast moet maar eens opgeruimd, en wat is die gootsteen vies zeg. Die muur kan wel een verfje gebruiken, en wat moet ik ook alweer allemaal doen voor mijn werk? Ja, doe vooral van alles zeggen ze, en weet je wat je vooral niet moet doen? Eraan denken! Slecht hoor. Eraan denken. Dus ik denk er niet aan, vooral niet aan jou.
Ik hou me groot, hef mijn hoofd. Ga naar de drogist en sla maar weer eens in voor deze maand. Had ik deze week niet een feestje? Goh wat fijn.... Heb wel zin in een mojito. En ja, de vakantie is toch al geboekt, eigenlijk wel praktisch zo. Ja.. Het komt eigenlijk wel beter uit zo.. Hoe plan ik mijn agenda vol genoeg? En waaraan kan ik allemaal denken? Want dan denk ik vooral niet aan jou.
Maar dat gaat niet... Want voor hetzelfde geld was je er nu al. Dan wist ik al hoe het moest, had ik je al eens in bad gedaan. Had ik je al vol trots getoond aan iedereen die je wilde bewonderen. Had ik met je gewandeld buiten toen het gesneeuwd had. Had ik ‘s nachts naar je gekeken als je sliep. Had ik je geknuffeld en geroken. Maar dat kan niet. Ik mag zelfs niet aan je denken. Want dan kom je niet. Zeggen ze.....
Maar ik mis je toch.
Ademloos
Dit weekend heb ik in 1 adem het boek 'Ademloos' van Kim Moelands uitgelezen. Nu weet ik wel dat je geen reclame mag maken hier. Ga ik ook niet doen. Maar ik neem aan dat je je bewondering voor mensen gewoon mag uitspreken, dus moet ik het toch over haar zeer indrukwekkende boek gaan hebben. Al is het maar om het van me af te schrijven.
In eerste instantie dacht ik vooral herkenning te lezen in haar boek. Het gaat over het verliezen van haar partner aan cf, een slopende erfelijke ziekte waar de dood onherroepelijk de afsluiter van is. En Kim lijdt zelf ook aan die verschrikkelijke ziekte. Mijn ziekte lijkt erop wat betreft mijn long-probleem, dus ik viel van de ene 'jaah...' in de andere 'huhu...' van begrip en herkenning. Maar al gauw moest ik daar mee stoppen en volgde een gevoel van diepe schaamte. Want hoe durf ik mezelf met haar te vergelijken, komt na een tijdje lezen in mij op. Ik mag dan wel een optimist zijn en mijn ziekte niet willen laten overheersen, maar ik geloof niet dat dat genoeg is om in haar schaduw te mogen staan. Want de wilskracht en overlevingsdrang van deze jonge vrouw overstijgt alle verwachtingen. En bovendien heb ik geen einddatum gekregen, zoals mensen met cf. En het belangrijkste, zij zijn zieker. Maar waarom voel ik me dan zo verbonden met haar? Waarom heb ik dan het gevoel dat ik een beetje in haar ziel kan kijken, haar pijn kan voelen, haar eenzaamheid op moeilijke momenten zo levensecht kan beleven?
Haar boek maakt niet alleen diepe indruk, het maakt me ook bang. De snelheid waarmee haar liefde uit het leven werd gerukt heeft diepe sporen bij me nagelaten. Ik hoor toch niet bij hen? Ik kan toch niet zo snel dood? Ik heb er lang over na gedacht en ben zo bang dat het antwoord ja is. Net nu ik zulke mooie plannen heb voor de toekomst. Ook al ben ik nog niet zwanger. Moet ik nu bang zijn om openbare ruimtes te betreden wanneer er griep heerst? Zou het wel eens mijn laatste uitstapje kunnen worden, omdat ik iets op kan lopen wat misschien wel sterker is dan mijn lichaam en de medicijnen?
Nee. Dit kan niet de bedoeling van haar boek zijn. Leef in het nu, hoor ik haar tegen mij zeggen. Zoals zij ook altijd doet. Ik ben daar eigenlijk zo goed in, hoe kan ik dan door een boek zo van mijn stuk gebracht worden? Ook ik kies al heel lang voor kwaliteit. Niet voor kwantiteit. Pluk de dag en geniet van de kleine dingen. Ik snap wel waarom dat ze haar lief zo mist, gezonde mensen zien niet zo veel, leg daar maar eens aan uit hoe mooi het alleen al is als de zon opkomt. Als ik met een dekentje op de bank zit terwijl het buiten regent en koud is, met een stomende kop thee in mijn hand, dan ben ik al helemaal blij. Meer heeft een mens eigenlijk niet nodig. Zagen maar meer mensen dat.
Kim leert mij zonder dat ze weet, dat ik moet blijven kijken en zoeken naar de mooie dingen en dat ik dat nooit mag vergeten. Ook niet als er moeilijke momenten zijn. Ik word weer even volledig met mijn voeten op de aarde gezet. In het confronterende door te beseffen dat ik toch wel echt erg ziek ben. Iets wat ik nogal snel vergeet, ik neig nogal vaak weg te vluchten voor die nare werkelijkheid. Maar ook om altijd naar de zon te blijven kijken. Er is altijd wel weer iets moois dat de moeite waard is. Ik voelde me vaak eenzaam omdat ik niemand kende die wist wat ik voelde op mijn dieptepunten, maar nu heb ik dit boek en weet ik dat Kim er ook is. En die weet als geen ander hoe het is. Die weet dat we graag zo normaal mogelijk willen zijn en hoe moeilijk het is te accepteren dat het niet altijd gaat zoals we willen. En ze weet ook dat zeuren geen zin heeft en met opgeheven hoofd de wereld in het enige is dat echt helpt tegen de pijn en het verdriet. Ik denk dat ik dat al deed, maar na vandaag zal ik het zeker doen. Dankjewel lieve Kim. Je bent een topper!
In eerste instantie dacht ik vooral herkenning te lezen in haar boek. Het gaat over het verliezen van haar partner aan cf, een slopende erfelijke ziekte waar de dood onherroepelijk de afsluiter van is. En Kim lijdt zelf ook aan die verschrikkelijke ziekte. Mijn ziekte lijkt erop wat betreft mijn long-probleem, dus ik viel van de ene 'jaah...' in de andere 'huhu...' van begrip en herkenning. Maar al gauw moest ik daar mee stoppen en volgde een gevoel van diepe schaamte. Want hoe durf ik mezelf met haar te vergelijken, komt na een tijdje lezen in mij op. Ik mag dan wel een optimist zijn en mijn ziekte niet willen laten overheersen, maar ik geloof niet dat dat genoeg is om in haar schaduw te mogen staan. Want de wilskracht en overlevingsdrang van deze jonge vrouw overstijgt alle verwachtingen. En bovendien heb ik geen einddatum gekregen, zoals mensen met cf. En het belangrijkste, zij zijn zieker. Maar waarom voel ik me dan zo verbonden met haar? Waarom heb ik dan het gevoel dat ik een beetje in haar ziel kan kijken, haar pijn kan voelen, haar eenzaamheid op moeilijke momenten zo levensecht kan beleven?
Haar boek maakt niet alleen diepe indruk, het maakt me ook bang. De snelheid waarmee haar liefde uit het leven werd gerukt heeft diepe sporen bij me nagelaten. Ik hoor toch niet bij hen? Ik kan toch niet zo snel dood? Ik heb er lang over na gedacht en ben zo bang dat het antwoord ja is. Net nu ik zulke mooie plannen heb voor de toekomst. Ook al ben ik nog niet zwanger. Moet ik nu bang zijn om openbare ruimtes te betreden wanneer er griep heerst? Zou het wel eens mijn laatste uitstapje kunnen worden, omdat ik iets op kan lopen wat misschien wel sterker is dan mijn lichaam en de medicijnen?
Nee. Dit kan niet de bedoeling van haar boek zijn. Leef in het nu, hoor ik haar tegen mij zeggen. Zoals zij ook altijd doet. Ik ben daar eigenlijk zo goed in, hoe kan ik dan door een boek zo van mijn stuk gebracht worden? Ook ik kies al heel lang voor kwaliteit. Niet voor kwantiteit. Pluk de dag en geniet van de kleine dingen. Ik snap wel waarom dat ze haar lief zo mist, gezonde mensen zien niet zo veel, leg daar maar eens aan uit hoe mooi het alleen al is als de zon opkomt. Als ik met een dekentje op de bank zit terwijl het buiten regent en koud is, met een stomende kop thee in mijn hand, dan ben ik al helemaal blij. Meer heeft een mens eigenlijk niet nodig. Zagen maar meer mensen dat.
Kim leert mij zonder dat ze weet, dat ik moet blijven kijken en zoeken naar de mooie dingen en dat ik dat nooit mag vergeten. Ook niet als er moeilijke momenten zijn. Ik word weer even volledig met mijn voeten op de aarde gezet. In het confronterende door te beseffen dat ik toch wel echt erg ziek ben. Iets wat ik nogal snel vergeet, ik neig nogal vaak weg te vluchten voor die nare werkelijkheid. Maar ook om altijd naar de zon te blijven kijken. Er is altijd wel weer iets moois dat de moeite waard is. Ik voelde me vaak eenzaam omdat ik niemand kende die wist wat ik voelde op mijn dieptepunten, maar nu heb ik dit boek en weet ik dat Kim er ook is. En die weet als geen ander hoe het is. Die weet dat we graag zo normaal mogelijk willen zijn en hoe moeilijk het is te accepteren dat het niet altijd gaat zoals we willen. En ze weet ook dat zeuren geen zin heeft en met opgeheven hoofd de wereld in het enige is dat echt helpt tegen de pijn en het verdriet. Ik denk dat ik dat al deed, maar na vandaag zal ik het zeker doen. Dankjewel lieve Kim. Je bent een topper!
Een nachtmerrie die uitkomt
Herkennen jullie dat, dat je op bezoek bent geweest bij goede vrienden, en dat je dan als je thuiskomt even je gal moet spuwen over het een of ander? En wat nou, dat als je dat doet, dat je man/vrouw per ongeluk op hetzelfde moment naar de voicemail van de betreffende persoon belt? En dat die goede vriend of vriendin dan vervolgens alles wat je hebt gezegd op de voicemail kan afluisteren? Nou.. Die nachtmerrie werd werkelijkheid.
En wel bij mijn allerbeste vriendin. Een hele lieve goede vriendin. Mijn beste vriendin. Waar ik me wel af en toe aan irriteer. Niet in hele grote dingen, geen dingen waar ik haar mee lastig wil vallen. Vooral omdat ik weet dat ze heel gevoelig liggen voor haar. Maar wel zo dat ik het af en toe kwijt moet. En dat doe ik dan bij Millaman. En Millaman kan eerlijk gezegd praten als een bouwvakker. En daar kan ik dan af en toe echt in mee gaan. Grove taal over dingen die eigenlijk als ik er echt over na denk niet eens zo erg zijn, maar waarin ik al mijn frustraties, niet eens alleen die over haar, even de vrije loop laat. En dat gesprek heeft ze dus van A tot Z gevolgd. En ik kan er niks meer aan doen om het terug te draaien.
Ze heeft me meteen gebeld in tranen, en ik heb haar wel kunnen overtuigen dat ik het niet letterlijk bedoelde, dat het ook gewoon mijn eigen frustraties waren. En na drie lange mails die ik haar heb gestuurd, heeft ze wel besloten dat ze er niet te lang boos over wil blijven. Dat ze gewoon weer met me wil afspreken en er geen big deal van wil maken. Maar ik besef maar al te goed dat ik een stukje van onze vriendschap echt kapot heb gemaakt. Zonder dat ik dat wilde. En het ergste is dat ik achteraf gezien behoorlijk overdreef in het gesprek, dingen erger maakte dan ze eigenlijk zijn. Dat heb ik haar natuurlijk ook verteld, en ze zegt wel dat ze me geloofd, maar ik voel dat het vertrouwen stuk is. Ik ga er alles aan doen om het te herstellen, geef haar alle tijd. Maar ergens ben ik doodsbang dat ik een van de dierbaarste mensen om mij heen zo gekwetst heb dat ik het nooit meer echt goed zal kunnen maken. Ook al zegt ze dat dat niet eens hoeft.
Soms leer je in een paar dagen meer dan in een paar jaar. Over je gedrag en hoe er dingen in je leven en gewoontes kunnen sluipen zonder dat je daar bij stil staat. Millaman en ik hebben er een gewoonte van gemaakt negatief te praten over van alles en nog wat. En dat heeft ons gevormd zonder dat we het zagen. Nu rest er alleen nog spijt. Bij ons allebei en we hebben ons voorgenomen dat het een grote les voor ons gaat zijn. Dat we ons 100% in gaan zetten om aan die slecht gewoontes te werken. Ik ben er echt ziek van. Lag op de dag dat het gebeurde, oudjaarsdag, al om 22.00 uur in bed. Kon geen plezier maken, mijn fout vrat me op van binnen. Maar meer dan wat ik nu heb gedaan kan ik op dit moment helaas niet doen. Ik moet wachten tot het voor haar weer goed gaat voelen om me te zien, ons te zien. Nu nog hopen dat de vriendschap echt nog goed komt. Want dat is pas echt de grootste nachtmerrie: dat uiteindelijk blijkt dat het nooit meer hetzelfde zal worden.
En wel bij mijn allerbeste vriendin. Een hele lieve goede vriendin. Mijn beste vriendin. Waar ik me wel af en toe aan irriteer. Niet in hele grote dingen, geen dingen waar ik haar mee lastig wil vallen. Vooral omdat ik weet dat ze heel gevoelig liggen voor haar. Maar wel zo dat ik het af en toe kwijt moet. En dat doe ik dan bij Millaman. En Millaman kan eerlijk gezegd praten als een bouwvakker. En daar kan ik dan af en toe echt in mee gaan. Grove taal over dingen die eigenlijk als ik er echt over na denk niet eens zo erg zijn, maar waarin ik al mijn frustraties, niet eens alleen die over haar, even de vrije loop laat. En dat gesprek heeft ze dus van A tot Z gevolgd. En ik kan er niks meer aan doen om het terug te draaien.
Ze heeft me meteen gebeld in tranen, en ik heb haar wel kunnen overtuigen dat ik het niet letterlijk bedoelde, dat het ook gewoon mijn eigen frustraties waren. En na drie lange mails die ik haar heb gestuurd, heeft ze wel besloten dat ze er niet te lang boos over wil blijven. Dat ze gewoon weer met me wil afspreken en er geen big deal van wil maken. Maar ik besef maar al te goed dat ik een stukje van onze vriendschap echt kapot heb gemaakt. Zonder dat ik dat wilde. En het ergste is dat ik achteraf gezien behoorlijk overdreef in het gesprek, dingen erger maakte dan ze eigenlijk zijn. Dat heb ik haar natuurlijk ook verteld, en ze zegt wel dat ze me geloofd, maar ik voel dat het vertrouwen stuk is. Ik ga er alles aan doen om het te herstellen, geef haar alle tijd. Maar ergens ben ik doodsbang dat ik een van de dierbaarste mensen om mij heen zo gekwetst heb dat ik het nooit meer echt goed zal kunnen maken. Ook al zegt ze dat dat niet eens hoeft.
Soms leer je in een paar dagen meer dan in een paar jaar. Over je gedrag en hoe er dingen in je leven en gewoontes kunnen sluipen zonder dat je daar bij stil staat. Millaman en ik hebben er een gewoonte van gemaakt negatief te praten over van alles en nog wat. En dat heeft ons gevormd zonder dat we het zagen. Nu rest er alleen nog spijt. Bij ons allebei en we hebben ons voorgenomen dat het een grote les voor ons gaat zijn. Dat we ons 100% in gaan zetten om aan die slecht gewoontes te werken. Ik ben er echt ziek van. Lag op de dag dat het gebeurde, oudjaarsdag, al om 22.00 uur in bed. Kon geen plezier maken, mijn fout vrat me op van binnen. Maar meer dan wat ik nu heb gedaan kan ik op dit moment helaas niet doen. Ik moet wachten tot het voor haar weer goed gaat voelen om me te zien, ons te zien. Nu nog hopen dat de vriendschap echt nog goed komt. Want dat is pas echt de grootste nachtmerrie: dat uiteindelijk blijkt dat het nooit meer hetzelfde zal worden.
Kut. Letterlijk.
Wat is het toch kut om vrouw te zijn. Letterlijk. Pas geleden heb ik het er al over gehad. Maar vandaag was dan echt de grote dag. Het laatste onderzoek in de rij vruchtbaarheidsonderzoeken was aangebroken. En hoe raad je het, ik in plaats van Millaman mocht er aan geloven. En het was echt geen pretje.
In een eerdere bijdrage heb ik al verteld hoe het zo ver kwam dat we aan deze onderzoeken zijn begonnen. Het begon allemaal nog heel simpel. Je gaat naar de huisarts en verteld dat het allemaal niet zo wil lukken. De eerste vraag die de intelligente man stelde was: “En jullie hebben wel gemeenschap?” En ik maar denken dat doktoren alles weten. Hij stuurde me uiteindelijk direct door naar de gynaecoloog. Die zou het dan verder allemaal wel beoordelen.
Voor het eerste bezoek was ik niet nerveus. Ik kreeg een inwendig onderzoek. En aangezien ik al 30 ben (ja echt waar) en al eens een oproep voor het bevolkingsonderzoek heb gehad, was dat niks nieuws. De man kon me ook al meteen vertellen dat het er op het eerste gezicht allemaal prima uitzag. Millaman moest z'n kwakje inleveren, ik bloedprikken, en na 2 weken konden we de uitslag ophalen. Alles was dik in orde. Super natuurlijk, dat wil je horen. Het enige wat restte was een baarmoederfoto, ook wel HSG genoemd. En laat dat nou net hét onderzoek zijn dat je niet moet googlen. En wat doe je dan…? Precies.
Op de eerste dag van de menstruatie, die ondanks alle hoop toch kwam, moest ik bellen om een afspraak te maken. En dus had ik nog 10 dagen om te googlen wat me te wachten stond. Hier wat citaten die ik tegen kwam: “Deed zo`n pijn, dat ik op een gegeven moment bijna weg viel..”,”Mijn HSG vond ik echt horror!”, “Het vacuüm zuigen van het kapje deed al zoveel pijn dat ze maar gestopt zijn voordat ze überhaupt begonnen waren.”, “Ik vergeet die pijn nooooit meer!”, "De HSG is mij ook erg tegengevallen … Ik zou later ook flauw gaan vallen.”, “Werkelijk, dit NOOIT meer!”, “Ik heb de HSG als bijzonder pijnlijk (en eerlijk is eerlijk ook 'traumatiserend') ervaren.”. En toen brak de dag dus aan dat ik zelf mocht…
Zwetend en misselijk zat ik in de wachtkamer te wachten. Toen werden we naar binnen geroepen. Ik moest me van beneden ontkleden. Daarna even gewacht tot de gynaecoloog er was om het onderzoek uit te voeren. Gelukkig mocht Millaman bij me blijven tijdens het onderzoek. “Je weet dat het een vervelend onderzoek is, toch? Maar over 10 minuten sta je weer buiten.” Jippie… dat scheelt.. Nu heb ik er wel zin in… “Je hebt toch wel pijnstilling genomen hè, van te voren..? Je ziet er trouwens niet uit alsof je er vertrouwen in hebt!” Gek hè, meneer de gynaecoloog. Maar: Ja, die pijnstilling had ik genomen. De gevoeligen onder ons die niet van details van de geneeskunde houden kunnen nu beter afhaken. Het onderzoek kon beginnen.
Eerst werd ik schoon gepoetst aan de buitenkant, waarna de eendenbek werd binnengebracht. Ook van binnen werd ik ontsmet met jodium. Daarna moest ik hoesten, en in die hoest klemde hij een klem aan de ene kant op mijn baarmoedermond. Dat moest nog een keer herhaald worden voor de andere kant. En dat was nog om te doen. Toen begon hij aan de baarmoeder te trekken, om hem op zijn plek te leggen voor het onderzoek. En jee, wat was dat een eng en pijnlijk gevoel! Daarna werd er een katheter de baarmoeder ingeschoven. De radioloog werd erbij geroepen. Hij moest de foto’s maken op het moment dat mijn baarmoeder en eileiders gevuld zouden gaan worden met de contrastvloeistof. “Houdt anders de handen van je vriend maar met beide handen vast, je mag niet naar je buik grijpen tijdens het doorspuiten.” Oh…Ik kan zeker niet meer terug nu..? En toen voelde ik de vloeistof mijn lijf binnenkomen. Echt een gevoel alsof je iets ergens in wilt proppen wat helemaal niet past. Het deed echt heel zeer. Ik probeerde op mijn ademhaling te blijven letten en moet zeggen dat dat wel echt hielp. Toen was het opeens klaar en werd alles weer uit mijn lijf verwijdert.
En ik bleek het allemaal niet voor niks gedaan te hebben. Want de rechtereileider bleek verstopt, door wat extra druk van de vloeistof werd de verstopping weg gespoeld. “Het ziet er nu allemaal uit zoals in de boekjes hoor, helemaal prima. Kijk maar!“, zei de gynaecoloog na afloop. We konden op het tv’tje boven de behandeltafel zien dat het onderzoek, door de extra druk, inderdaad geslaagd was. En wat was ik blij, maar vooral heel erg opgelucht dat het voorbij was..! Al met al vond ik het een rotonderzoek maar niet zoals werd verteld op internet. Als het ooit weer zou moeten, zou ik het wel doen. Dat zegt genoeg. En het was voor een goed doel. Ga nu met een heerlijk gevoel de kerstdagen in. Wie weet, wat we dit jaar als kerstcadeau krijgen…
In een eerdere bijdrage heb ik al verteld hoe het zo ver kwam dat we aan deze onderzoeken zijn begonnen. Het begon allemaal nog heel simpel. Je gaat naar de huisarts en verteld dat het allemaal niet zo wil lukken. De eerste vraag die de intelligente man stelde was: “En jullie hebben wel gemeenschap?” En ik maar denken dat doktoren alles weten. Hij stuurde me uiteindelijk direct door naar de gynaecoloog. Die zou het dan verder allemaal wel beoordelen.
Voor het eerste bezoek was ik niet nerveus. Ik kreeg een inwendig onderzoek. En aangezien ik al 30 ben (ja echt waar) en al eens een oproep voor het bevolkingsonderzoek heb gehad, was dat niks nieuws. De man kon me ook al meteen vertellen dat het er op het eerste gezicht allemaal prima uitzag. Millaman moest z'n kwakje inleveren, ik bloedprikken, en na 2 weken konden we de uitslag ophalen. Alles was dik in orde. Super natuurlijk, dat wil je horen. Het enige wat restte was een baarmoederfoto, ook wel HSG genoemd. En laat dat nou net hét onderzoek zijn dat je niet moet googlen. En wat doe je dan…? Precies.
Op de eerste dag van de menstruatie, die ondanks alle hoop toch kwam, moest ik bellen om een afspraak te maken. En dus had ik nog 10 dagen om te googlen wat me te wachten stond. Hier wat citaten die ik tegen kwam: “Deed zo`n pijn, dat ik op een gegeven moment bijna weg viel..”,”Mijn HSG vond ik echt horror!”, “Het vacuüm zuigen van het kapje deed al zoveel pijn dat ze maar gestopt zijn voordat ze überhaupt begonnen waren.”, “Ik vergeet die pijn nooooit meer!”, "De HSG is mij ook erg tegengevallen … Ik zou later ook flauw gaan vallen.”, “Werkelijk, dit NOOIT meer!”, “Ik heb de HSG als bijzonder pijnlijk (en eerlijk is eerlijk ook 'traumatiserend') ervaren.”. En toen brak de dag dus aan dat ik zelf mocht…
Zwetend en misselijk zat ik in de wachtkamer te wachten. Toen werden we naar binnen geroepen. Ik moest me van beneden ontkleden. Daarna even gewacht tot de gynaecoloog er was om het onderzoek uit te voeren. Gelukkig mocht Millaman bij me blijven tijdens het onderzoek. “Je weet dat het een vervelend onderzoek is, toch? Maar over 10 minuten sta je weer buiten.” Jippie… dat scheelt.. Nu heb ik er wel zin in… “Je hebt toch wel pijnstilling genomen hè, van te voren..? Je ziet er trouwens niet uit alsof je er vertrouwen in hebt!” Gek hè, meneer de gynaecoloog. Maar: Ja, die pijnstilling had ik genomen. De gevoeligen onder ons die niet van details van de geneeskunde houden kunnen nu beter afhaken. Het onderzoek kon beginnen.
Eerst werd ik schoon gepoetst aan de buitenkant, waarna de eendenbek werd binnengebracht. Ook van binnen werd ik ontsmet met jodium. Daarna moest ik hoesten, en in die hoest klemde hij een klem aan de ene kant op mijn baarmoedermond. Dat moest nog een keer herhaald worden voor de andere kant. En dat was nog om te doen. Toen begon hij aan de baarmoeder te trekken, om hem op zijn plek te leggen voor het onderzoek. En jee, wat was dat een eng en pijnlijk gevoel! Daarna werd er een katheter de baarmoeder ingeschoven. De radioloog werd erbij geroepen. Hij moest de foto’s maken op het moment dat mijn baarmoeder en eileiders gevuld zouden gaan worden met de contrastvloeistof. “Houdt anders de handen van je vriend maar met beide handen vast, je mag niet naar je buik grijpen tijdens het doorspuiten.” Oh…Ik kan zeker niet meer terug nu..? En toen voelde ik de vloeistof mijn lijf binnenkomen. Echt een gevoel alsof je iets ergens in wilt proppen wat helemaal niet past. Het deed echt heel zeer. Ik probeerde op mijn ademhaling te blijven letten en moet zeggen dat dat wel echt hielp. Toen was het opeens klaar en werd alles weer uit mijn lijf verwijdert.
En ik bleek het allemaal niet voor niks gedaan te hebben. Want de rechtereileider bleek verstopt, door wat extra druk van de vloeistof werd de verstopping weg gespoeld. “Het ziet er nu allemaal uit zoals in de boekjes hoor, helemaal prima. Kijk maar!“, zei de gynaecoloog na afloop. We konden op het tv’tje boven de behandeltafel zien dat het onderzoek, door de extra druk, inderdaad geslaagd was. En wat was ik blij, maar vooral heel erg opgelucht dat het voorbij was..! Al met al vond ik het een rotonderzoek maar niet zoals werd verteld op internet. Als het ooit weer zou moeten, zou ik het wel doen. Dat zegt genoeg. En het was voor een goed doel. Ga nu met een heerlijk gevoel de kerstdagen in. Wie weet, wat we dit jaar als kerstcadeau krijgen…
Van der Valk
"Ik zat te denken, als jullie nou eens allemaal hierheen komen op kerstavond..?"
"Ja..?"
"Dan gaan we lekker eten bij van der Valk ‘s avonds, das zo gezellig. Live muziek."
O mijn god, wat een drama dit.
"Dan kunnen jullie daar allemaal in het hotel slapen."
Dat heet een Motel.
"En dan doen we op 1ste kerstdag lekker nog even samen een kerstontbijt."
Kom op Mil, denk snel. Sneller!
"Goh.. Wat een leuk idee. Echt jammer dat het niet gaat lukken."
"Hoezo, heb je al plannen vast staan?"
"Ja klopt ja, je weet wel hoe dat gaat. Niet dat we het al heel precies weten."
"O.."
"Waarschijnlijk spreken we kerstavond of 1ste kerstdag af."
"O.. Oké.."
1ste kerstdag kan hij niet.
"Anders kom je 1ste kerstdag ook?"
"Dan kan ik niet, dan komen opa en oma hierheen, daar kan ik niet onderuit"
"O.. wat jammer..."
"Weet je wat we doen?"
"Nou..?"
"Leggen we het alvast vast voor volgend jaar."
What the hell....
"Wat..?"
"We weten nu wel dat we dan allemaal kunnen toch?"
"Ach dat haalt echt niks uit... Je weet hoe dat gaat hè.."
"Wat..?"
"We weten altijd pas op het laatste moment wanneer de kinderen bij ons zijn."
"O."
"Ja, je weet zelf nog wel hoe dat gaat hè, met exen..."
"Ja.. das waar ook... jammer."
"Ja.. vind het ook echt jammer. Maar komen snel een keer jou kant op goed?"
"Oké, dan hoor ik het nog wel."
"Ja is goed joh, bel ik wel als we die kant op komen."
"Oké dan. Hoor ik het nog."
"Verder alles goed?"
"Ja, alles goed hier, en daar?"
"Ja hier ook hoor, maar dan hoor je het nog hè..? Ga ik hangen nu."
"Is goed, hoor ik het nog. Dag. Tot snel."
"Dag pap... Tot snel..."
"Ja..?"
"Dan gaan we lekker eten bij van der Valk ‘s avonds, das zo gezellig. Live muziek."
O mijn god, wat een drama dit.
"Dan kunnen jullie daar allemaal in het hotel slapen."
Dat heet een Motel.
"En dan doen we op 1ste kerstdag lekker nog even samen een kerstontbijt."
Kom op Mil, denk snel. Sneller!
"Goh.. Wat een leuk idee. Echt jammer dat het niet gaat lukken."
"Hoezo, heb je al plannen vast staan?"
"Ja klopt ja, je weet wel hoe dat gaat. Niet dat we het al heel precies weten."
"O.."
"Waarschijnlijk spreken we kerstavond of 1ste kerstdag af."
"O.. Oké.."
1ste kerstdag kan hij niet.
"Anders kom je 1ste kerstdag ook?"
"Dan kan ik niet, dan komen opa en oma hierheen, daar kan ik niet onderuit"
"O.. wat jammer..."
"Weet je wat we doen?"
"Nou..?"
"Leggen we het alvast vast voor volgend jaar."
What the hell....
"Wat..?"
"We weten nu wel dat we dan allemaal kunnen toch?"
"Ach dat haalt echt niks uit... Je weet hoe dat gaat hè.."
"Wat..?"
"We weten altijd pas op het laatste moment wanneer de kinderen bij ons zijn."
"O."
"Ja, je weet zelf nog wel hoe dat gaat hè, met exen..."
"Ja.. das waar ook... jammer."
"Ja.. vind het ook echt jammer. Maar komen snel een keer jou kant op goed?"
"Oké, dan hoor ik het nog wel."
"Ja is goed joh, bel ik wel als we die kant op komen."
"Oké dan. Hoor ik het nog."
"Verder alles goed?"
"Ja, alles goed hier, en daar?"
"Ja hier ook hoor, maar dan hoor je het nog hè..? Ga ik hangen nu."
"Is goed, hoor ik het nog. Dag. Tot snel."
"Dag pap... Tot snel..."
Zin
Ik zit op de bank en staar uit het raam
Ik moet gaan vernevelen
De poes ligt naast me en snort
Maar ik heb geen zin
Ik overdenk mijn jaar
Ik moet gaan vernevelen
Het is niet geworden wat ik had gehoopt
Maar ik heb geen zin
Er is wel veel orde geschept
Ik moet gaan vernevelen
Maar niet echt veel actie geweest
Maar ik heb geen zin
Ach orde scheppen is ook wel eens nuttig
Ik moet gaan vernevelen
Ja, dat is pas nuttig
Maar ik heb geen zin
Misschien word 2009 wel helemaal mijn jaar
Ik moet gaan vernevelen
Misschien komen al mijn verwachtingen wel uit
Maar ik heb geen zin
Ja... 2009 wordt echt mijn jaar
Ik ga vernevelen
Ja... dat moet ik maar eens gaan doen
Niet dat ik zin heb
Ik moet gaan vernevelen
De poes ligt naast me en snort
Maar ik heb geen zin
Ik overdenk mijn jaar
Ik moet gaan vernevelen
Het is niet geworden wat ik had gehoopt
Maar ik heb geen zin
Er is wel veel orde geschept
Ik moet gaan vernevelen
Maar niet echt veel actie geweest
Maar ik heb geen zin
Ach orde scheppen is ook wel eens nuttig
Ik moet gaan vernevelen
Ja, dat is pas nuttig
Maar ik heb geen zin
Misschien word 2009 wel helemaal mijn jaar
Ik moet gaan vernevelen
Misschien komen al mijn verwachtingen wel uit
Maar ik heb geen zin
Ja... 2009 wordt echt mijn jaar
Ik ga vernevelen
Ja... dat moet ik maar eens gaan doen
Niet dat ik zin heb
Stomme wijven
Vriendin A heeft een vriendje. Ze hebben veel ruzie en het loopt niet, mede doordat ze allebei koppig zijn en maar moeilijk kunnen delen in een relatie. Na de zoveelste ruzie barst de bom en is het voor de zoveelste keer einde verhaal. Vriendje flipt en zegt nogal kwetsende dingen tegen vriendin A. Die op haar beurt weer alles in geuren in kleuren aan ons vertelt. Want ja, ze moet het toch even kwijt.
Een maand later. A komt melden dat het weer goed is met vriendje, en of we zondag met zijn viertjes iets leuks zullen gaan doen. ‘Ja‘, zegt Millaman tegen mij als ik ophang, ‘maar ik ben echt niet vergeten wat hij allemaal tegen haar heeft gezegd, heb daar echt geen zin in hoor.' En dan gaat het mis.
Want ik als vrouw zijnde heb weer de nare eigenschap alles met vriendin A te delen. Dus ook deze opmerking. Vriendin A voelt zich niet begrepen en vind zichzelf een volwassen vrouw die haar eigen keuzes mag maken. En terecht. Het oordeel van Millaman daar zit ze niet op te wachten. Ze komt nog langs om er met Millaman over te kletsen, maar die is niet thuis.
Ondertussen probeer ik de boel te sussen. Maar natuurlijk met teveel woorden, die allemaal weer de verkeerde lading hebben. Ondertussen wordt Millaman een beetje moe van ons gezeur en heeft er helemaal geen zin meer in. Hoezo heeft hij zoveel problemen met vriendje van A? Hij had dat wel gezegd ja, maar dat het nou zo'n probleem is. Hij moest alleen weer even aan het idee wennen. Jullie stomme wijven moeten niet zoveel kletsen. Inderdaad, wij stomme wijven.. Stomme ik! Heb ik weer eens van een mug olifant gemaakt. En maak dat maar weer eens goed... Wat een gezeik met ons!
Een maand later. A komt melden dat het weer goed is met vriendje, en of we zondag met zijn viertjes iets leuks zullen gaan doen. ‘Ja‘, zegt Millaman tegen mij als ik ophang, ‘maar ik ben echt niet vergeten wat hij allemaal tegen haar heeft gezegd, heb daar echt geen zin in hoor.' En dan gaat het mis.
Want ik als vrouw zijnde heb weer de nare eigenschap alles met vriendin A te delen. Dus ook deze opmerking. Vriendin A voelt zich niet begrepen en vind zichzelf een volwassen vrouw die haar eigen keuzes mag maken. En terecht. Het oordeel van Millaman daar zit ze niet op te wachten. Ze komt nog langs om er met Millaman over te kletsen, maar die is niet thuis.
Ondertussen probeer ik de boel te sussen. Maar natuurlijk met teveel woorden, die allemaal weer de verkeerde lading hebben. Ondertussen wordt Millaman een beetje moe van ons gezeur en heeft er helemaal geen zin meer in. Hoezo heeft hij zoveel problemen met vriendje van A? Hij had dat wel gezegd ja, maar dat het nou zo'n probleem is. Hij moest alleen weer even aan het idee wennen. Jullie stomme wijven moeten niet zoveel kletsen. Inderdaad, wij stomme wijven.. Stomme ik! Heb ik weer eens van een mug olifant gemaakt. En maak dat maar weer eens goed... Wat een gezeik met ons!
Accept the good
Heb pas de film ‘Things we lost in the fire' gezien. Het is weer zo'n film die je niet zomaar los laat, zo een die je nog een paar dagen achtervolgt. Hij zei: "Accept the good". En ik dacht: "Wat.... Heb je het tegen mij..?" Hij heeft gelijk. Accept the good.
Waarom zit het toch zo in de aard van de mens om meer aandacht te schenken aan negatieve gebeurtenissen dan aan de positieve? Dat zou ik wel eens willen weten. En doen vrouwen dat meer dan mannen? Want dan laat mij maar terugkomen als man. Je krijgt van buiten af ook meer input die negatief is dan positief. In ieder geval, mensen klagen gewoon graag. Vooral graag over een ander. En dan het liefst iets smeuïgs. Ik doe het ook. Ik klaag ook. Als ik niet wilde klagen was ik wel man geworden zeg ik altijd. Maar eigenlijk klaag ik liever niet. Kan iemand het knopje even voor me uitzetten?
Zelf ben ik de laatste tijd ook een beetje in een weemoedige bui. Ben ervan overtuigd dat je dan ook meer oor hebt voor geklaag. En dat je zelf dan veel meer klaagt. Het gevoel zegt alles over wat er in je leven gebeurt. Op een goede dag stap ik uit bed, vrolijk. Geniet van mijn koffie, de lekkerste die ik op heb. Dan kleed ik me aan, doe iets sexys aan. Check mijn lipgloss en ga de deur uit. Als ik dan nagekeken word denk ik: yes... ik heb het nog. Op een slechte dag trek ik de dekens nog even over mijn hoofd. Totdat de wekker echt gaat irriteren, dan ga ik eruit. Maak koffie, natuurlijk met teveel melk, jammer. Heb geen zin in eten en trek mijn zwarte shirt aan, want tja het word toch niks vandaag. Ik ga de deur uit en bedenk dat ik mijn makeup vergeten ben. Op straat word ik nagekeken waarop ik denk: zie je nou.. Ik zie er niet uit.
Dus eigenlijk bepaalt je humeur hoe je het leven ziet, maar ook hoe het leven jou ziet. Dus als je zorgt dat je altijd vrolijk bent, lacht het leven je dan toe? Het proberen waard. Kan iemand het knopje even voor me aanzetten..?
Waarom zit het toch zo in de aard van de mens om meer aandacht te schenken aan negatieve gebeurtenissen dan aan de positieve? Dat zou ik wel eens willen weten. En doen vrouwen dat meer dan mannen? Want dan laat mij maar terugkomen als man. Je krijgt van buiten af ook meer input die negatief is dan positief. In ieder geval, mensen klagen gewoon graag. Vooral graag over een ander. En dan het liefst iets smeuïgs. Ik doe het ook. Ik klaag ook. Als ik niet wilde klagen was ik wel man geworden zeg ik altijd. Maar eigenlijk klaag ik liever niet. Kan iemand het knopje even voor me uitzetten?
Zelf ben ik de laatste tijd ook een beetje in een weemoedige bui. Ben ervan overtuigd dat je dan ook meer oor hebt voor geklaag. En dat je zelf dan veel meer klaagt. Het gevoel zegt alles over wat er in je leven gebeurt. Op een goede dag stap ik uit bed, vrolijk. Geniet van mijn koffie, de lekkerste die ik op heb. Dan kleed ik me aan, doe iets sexys aan. Check mijn lipgloss en ga de deur uit. Als ik dan nagekeken word denk ik: yes... ik heb het nog. Op een slechte dag trek ik de dekens nog even over mijn hoofd. Totdat de wekker echt gaat irriteren, dan ga ik eruit. Maak koffie, natuurlijk met teveel melk, jammer. Heb geen zin in eten en trek mijn zwarte shirt aan, want tja het word toch niks vandaag. Ik ga de deur uit en bedenk dat ik mijn makeup vergeten ben. Op straat word ik nagekeken waarop ik denk: zie je nou.. Ik zie er niet uit.
Dus eigenlijk bepaalt je humeur hoe je het leven ziet, maar ook hoe het leven jou ziet. Dus als je zorgt dat je altijd vrolijk bent, lacht het leven je dan toe? Het proberen waard. Kan iemand het knopje even voor me aanzetten..?
30-ers-dip
Gisterenavond, nog voor twaalven. We kruipen in bed en omdat ik weer eens ongesteld ben sluiten we af met een knuffel. Als ik me omdraai hoor ik mezelf tegen Millaman zeggen: "Wat is mijn leven saai zo..." O jee, wat zeg ik nou? Welkom Milla, in de wereld van de 30-ers-dip..!
Wat een dieptepunt zeg, ik heb altijd gelachen om die mensen. Mensen die als het er echt op aan komt maar niet kunnen wennen aan hun plekje. "Wat een gezeik", zei ik altijd. 3 maanden geleden ben ik 30 geworden. Niet dat ik het op die dag nou zo erg vond, want lag zo ziek als een hond op de bank. Maar toch is het wel een mijlpaal die je bezig houdt. Stom genoeg, want wat is er nou anders aan 30 worden dan 29 of 31 worden. Helemaal niks eigenlijk. Maar mentaal doet het toch iets met je. Je hebt het gevoel dat de hele wereld je opeens serieus gaat nemen. En dan moet je op je hoede zijn!
Gisterenavond in bed dacht ik er dus aan dat er zoveel is verandert de afgelopen 5 jaar. Van een zooi helse meiden die tot in de diepe uurtjes ieder weekend aan de bar hingen, of beter gezegd eronder, zijn we verandert in een groep meiden die braaf gesetteld is. De meeste van ons zijn sinds dit jaar zelfs moeder. Een paar jaar geleden was het ondenkbaar dat je voor twaalven al in bed zou liggen in het weekend. Dat kon alleen als je ziek was, of zo'n kater had van de avond daarvoor dat je gewoonweg niet meer kon functioneren.
Is het dan eigenlijk wel zo gek dat we niet kunnen wennen aan ons nieuwe leventje? En waarom ga ik dan niet gewoon nog de kroeg in? Ik ben ten slotte nog (steeds) geen moeder. Maar de meeste van ons gaan niet meer en als je dan toch weer eens gaat is het opeens toch niet meer hetzelfde als toen. De helft staat steeds te bellen om te horen of het nog wel goed gaat met de kleine uk. En eerlijk gezegd betrap je jezelf erop dat je er toch niet meer zo goed in bent als een paar jaar terug. Hoe triest is dat! Als je nog geen dip had krijg je hem dan wel.
Tja, alles wordt gewoon anders als je ouder wordt. Zelfs al als je 30 bent. En ook van deze nieuwe fase moet je weer iets leuks maken. Maar soms denk je toch met weemoed terug aan de dagen dat het weekend een 36 uur durend feestje was. Net sms ik bijvoorbeeld een vriendin of ze dan vanmiddag even lekker mee de stad in duikt. Maar helaas, er moet nog gepoetst worden, en de boodschappen moeten nog in huis gehaald worden, dus ze denkt niet dat ze het nog haalt. Jammer hoor... denk dat ik dan zelf de stofzuiger ook maar weer eens voor de dag haal. Jippie... ik ben 30.
Wat een dieptepunt zeg, ik heb altijd gelachen om die mensen. Mensen die als het er echt op aan komt maar niet kunnen wennen aan hun plekje. "Wat een gezeik", zei ik altijd. 3 maanden geleden ben ik 30 geworden. Niet dat ik het op die dag nou zo erg vond, want lag zo ziek als een hond op de bank. Maar toch is het wel een mijlpaal die je bezig houdt. Stom genoeg, want wat is er nou anders aan 30 worden dan 29 of 31 worden. Helemaal niks eigenlijk. Maar mentaal doet het toch iets met je. Je hebt het gevoel dat de hele wereld je opeens serieus gaat nemen. En dan moet je op je hoede zijn!
Gisterenavond in bed dacht ik er dus aan dat er zoveel is verandert de afgelopen 5 jaar. Van een zooi helse meiden die tot in de diepe uurtjes ieder weekend aan de bar hingen, of beter gezegd eronder, zijn we verandert in een groep meiden die braaf gesetteld is. De meeste van ons zijn sinds dit jaar zelfs moeder. Een paar jaar geleden was het ondenkbaar dat je voor twaalven al in bed zou liggen in het weekend. Dat kon alleen als je ziek was, of zo'n kater had van de avond daarvoor dat je gewoonweg niet meer kon functioneren.
Is het dan eigenlijk wel zo gek dat we niet kunnen wennen aan ons nieuwe leventje? En waarom ga ik dan niet gewoon nog de kroeg in? Ik ben ten slotte nog (steeds) geen moeder. Maar de meeste van ons gaan niet meer en als je dan toch weer eens gaat is het opeens toch niet meer hetzelfde als toen. De helft staat steeds te bellen om te horen of het nog wel goed gaat met de kleine uk. En eerlijk gezegd betrap je jezelf erop dat je er toch niet meer zo goed in bent als een paar jaar terug. Hoe triest is dat! Als je nog geen dip had krijg je hem dan wel.
Tja, alles wordt gewoon anders als je ouder wordt. Zelfs al als je 30 bent. En ook van deze nieuwe fase moet je weer iets leuks maken. Maar soms denk je toch met weemoed terug aan de dagen dat het weekend een 36 uur durend feestje was. Net sms ik bijvoorbeeld een vriendin of ze dan vanmiddag even lekker mee de stad in duikt. Maar helaas, er moet nog gepoetst worden, en de boodschappen moeten nog in huis gehaald worden, dus ze denkt niet dat ze het nog haalt. Jammer hoor... denk dat ik dan zelf de stofzuiger ook maar weer eens voor de dag haal. Jippie... ik ben 30.
Dat is niet nuttig mensen
Oké, het is duidelijk. Ik heb teveel tijd. En één ding dat je dan vooral niet moet doen is dat kenbaar maken aan de buitenwereld. Want echt, je krijgt de vreemdste oplossingen naar je hoofd geslingerd. Een greep uit het assortiment.
De meest gehoorde van alle oplossingen: zoek en hobby. Tuurlijk.. zoek een hobby en dan is alles opgelost. Zoek een hobby, dat hadden ze tegen Bush moeten zeggen voordat hij zich 8 jaar geleden kandidaat stelde. Die had beter een hobby kunnen zoeken. Of Wilders, nog zo iemand die hoognodig een nieuwe hobby nodig heeft, in plaats van de onderlaag van Nederland lastig te vallen met zijn primitieve ideeën. Of is dat al een hobby..?
Neem een kind. Absoluut nummer één positie in domme opmerking. Als er iets is wat je niet moet doen om een probleem op te lossen is het dit volgens mij. Ook al zit Nederland er op het moment overvol mee, met mensen die om de verkeerde redenen aan kinderen beginnen. Alsof je er al aan kunt 'beginnen', dat vooropgesteld.
Zoek een baan. Ja, hallo.. Was dat niet al het probleem waar we mee begonnen waren? Als ik kon werken had ik niet zoveel tijd gehad. Remember..? En ik snap heel goed dat dat er bij veel mensen niet in gaat. Ik zie er namelijk zo gezond uit als een vis. Echt, als je niet beter zou weten zou je nooit verwachten dat er zich achter die buitenkant van mij een ziekte verstopt. En daar ben ik heel blij om. Behalve als mensen met dit soort opmerkingen komen. Dan had ik liever dat ik in een rolstoel zat.
Nee, mensen schijnen maar niet te begrijpen dat het in mijn natuur zit om graag iets nuttigs te doen. En een hobby is niet nuttig mensen. En kinderen krijgen omdat je je verveelt is ook niet nuttig mensen. En een baan zoeken... ach laat ook maar. Zonde van mijn energie.
De meest gehoorde van alle oplossingen: zoek en hobby. Tuurlijk.. zoek een hobby en dan is alles opgelost. Zoek een hobby, dat hadden ze tegen Bush moeten zeggen voordat hij zich 8 jaar geleden kandidaat stelde. Die had beter een hobby kunnen zoeken. Of Wilders, nog zo iemand die hoognodig een nieuwe hobby nodig heeft, in plaats van de onderlaag van Nederland lastig te vallen met zijn primitieve ideeën. Of is dat al een hobby..?
Neem een kind. Absoluut nummer één positie in domme opmerking. Als er iets is wat je niet moet doen om een probleem op te lossen is het dit volgens mij. Ook al zit Nederland er op het moment overvol mee, met mensen die om de verkeerde redenen aan kinderen beginnen. Alsof je er al aan kunt 'beginnen', dat vooropgesteld.
Zoek een baan. Ja, hallo.. Was dat niet al het probleem waar we mee begonnen waren? Als ik kon werken had ik niet zoveel tijd gehad. Remember..? En ik snap heel goed dat dat er bij veel mensen niet in gaat. Ik zie er namelijk zo gezond uit als een vis. Echt, als je niet beter zou weten zou je nooit verwachten dat er zich achter die buitenkant van mij een ziekte verstopt. En daar ben ik heel blij om. Behalve als mensen met dit soort opmerkingen komen. Dan had ik liever dat ik in een rolstoel zat.
Nee, mensen schijnen maar niet te begrijpen dat het in mijn natuur zit om graag iets nuttigs te doen. En een hobby is niet nuttig mensen. En kinderen krijgen omdat je je verveelt is ook niet nuttig mensen. En een baan zoeken... ach laat ook maar. Zonde van mijn energie.
Het hakt erin
Jeetje.. ik moet wel een beetje lachen om mijn laatste berichtje! Hoewel ik nog wel achter de inhoud sta, dat wel. Maar de manier waarop ik schreef over hoe de mensen vroeger kindjes kregen.. Alsof dat zo vanzelf sprekend is. Helaas ben ik dat zelf aan het ervaren.
We waren er zo positief ingestapt een jaar geleden. Na jaren nadenken of het wel samen zou gaan met mijn ziekte hadden we de knoop doorgehakt. Vol optimisme gingen we voor een kindje, hadden er helemaal zin in. In januari gingen we op vakantie en wat zou het mooi zijn als we daar in the big apple ons beebje zouden verwekken.. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Gisteren werd ik alweer voor de 13de keer ongesteld sinds de start van onze plannen. En ik kan je vertellen, het hakt erin. Voor nu hebben we de meeste onderzoeken waarom het niet lukt al gehad. Lichamelijk is er niks aan het handje met ons dus wat dat betreft kunnen we opgelucht adem halen. Tenminste, als de uitslag van het laatste onderzoek volgende week ook positief is. Maar daar gaan we nu wel even vanuit.
Het laat mij allemaal achter met een dubbel en verwarrend gevoel. Want was ik niet die vrouw die nooit zeker wist of ze wel kindjes wilde? Die altijd beweerde dat ze toch wel gelukkig zou zijn ook al zouden er geen kindjes in haar leven komen? En was ik niet die vrouw die beweerde nooit halsbrekende toeren uit te gaan halen om toch zwanger te kunnen worden? Ben ik die vrouw nog steeds of is alles anders nu? Nee, niet alles is anders, maar wel iets genuanceerder. Want ik denk toch dat de wens intussen erg groot is geworden. Alleen waarom is dat zo gegroeid, wat is mijn motivatie waarom het me zo geweldig lijkt ineens? En is die motivatie wel puur?
Want waar ik mee worstel op het moment is dat ik ook niet echt iets beters te doen heb. Ik heb geen werk waar ik me op kan storten en kan niet vluchten in klusjes in huis of 100 andere dingen waarmee ik mijn agenda vol prop. Want dat trekt mijn lichaam simpel weg gewoon niet. Of ga ik nu dingen door elkaar halen..? Waarschijnlijk wel, want heel waarschijnlijk staat de wens echt los van dit alles. Maar wel is het zo dat ik nogal op mezelf aangewezen ben door mijn ziekte en dat ik dus op momenten dat het allemaal even niet mee zit ook op eigen kracht weer op moet krabbelen.
Aan de ene kant is het de grootste handicap die het ziek zijn met zich mee brengt, maar tegelijkertijd is het ook mooi. Ik kan niet vluchten voor wie ik ben of wat ik wens. De confrontatie komt vanzelf naar me toe. En dat zorgt ervoor dat ik mijn leven heel zorgvuldig indeel. Ik doe geen concessies naar dingen die ik niet wil, want dat vind ik zonde van mijn energie. En ik heb nooit haast. Een walhalla soms, in de ogen van veel van vriendinnetjes die meer geleefd worden dan leven. Maar nu, nu de donkere wolken even boven mij blijven hangen en ik even niet weet waar ik mijn geluk uit moet halen, is het ziek zijn een extra handicap die ik echt even niet kan gebruiken...
We waren er zo positief ingestapt een jaar geleden. Na jaren nadenken of het wel samen zou gaan met mijn ziekte hadden we de knoop doorgehakt. Vol optimisme gingen we voor een kindje, hadden er helemaal zin in. In januari gingen we op vakantie en wat zou het mooi zijn als we daar in the big apple ons beebje zouden verwekken.. Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Gisteren werd ik alweer voor de 13de keer ongesteld sinds de start van onze plannen. En ik kan je vertellen, het hakt erin. Voor nu hebben we de meeste onderzoeken waarom het niet lukt al gehad. Lichamelijk is er niks aan het handje met ons dus wat dat betreft kunnen we opgelucht adem halen. Tenminste, als de uitslag van het laatste onderzoek volgende week ook positief is. Maar daar gaan we nu wel even vanuit.
Het laat mij allemaal achter met een dubbel en verwarrend gevoel. Want was ik niet die vrouw die nooit zeker wist of ze wel kindjes wilde? Die altijd beweerde dat ze toch wel gelukkig zou zijn ook al zouden er geen kindjes in haar leven komen? En was ik niet die vrouw die beweerde nooit halsbrekende toeren uit te gaan halen om toch zwanger te kunnen worden? Ben ik die vrouw nog steeds of is alles anders nu? Nee, niet alles is anders, maar wel iets genuanceerder. Want ik denk toch dat de wens intussen erg groot is geworden. Alleen waarom is dat zo gegroeid, wat is mijn motivatie waarom het me zo geweldig lijkt ineens? En is die motivatie wel puur?
Want waar ik mee worstel op het moment is dat ik ook niet echt iets beters te doen heb. Ik heb geen werk waar ik me op kan storten en kan niet vluchten in klusjes in huis of 100 andere dingen waarmee ik mijn agenda vol prop. Want dat trekt mijn lichaam simpel weg gewoon niet. Of ga ik nu dingen door elkaar halen..? Waarschijnlijk wel, want heel waarschijnlijk staat de wens echt los van dit alles. Maar wel is het zo dat ik nogal op mezelf aangewezen ben door mijn ziekte en dat ik dus op momenten dat het allemaal even niet mee zit ook op eigen kracht weer op moet krabbelen.
Aan de ene kant is het de grootste handicap die het ziek zijn met zich mee brengt, maar tegelijkertijd is het ook mooi. Ik kan niet vluchten voor wie ik ben of wat ik wens. De confrontatie komt vanzelf naar me toe. En dat zorgt ervoor dat ik mijn leven heel zorgvuldig indeel. Ik doe geen concessies naar dingen die ik niet wil, want dat vind ik zonde van mijn energie. En ik heb nooit haast. Een walhalla soms, in de ogen van veel van vriendinnetjes die meer geleefd worden dan leven. Maar nu, nu de donkere wolken even boven mij blijven hangen en ik even niet weet waar ik mijn geluk uit moet halen, is het ziek zijn een extra handicap die ik echt even niet kan gebruiken...
Not gonna be it
Er wordt veel van ons verwacht. Tenminste, dat denken we. Als je vijftien bent moet je eigenlijk al weten wat je later worden wil. Dan kies je al de vakken die passen bij je vervolgopleiding. Alsof je dat dan al weet. We weten op die leeftijd niet eens welke vakken we die dag ook alweer allemaal hebben laat staan wat we later willen zijn. Misschien is dat wel waar het mis gaat: wat we willen zijn in plaats van wie we zijn, daar draait het allemaal om.
Vervolgens beginnen we aan onze eerste vervolgstudie om na twee maanden al te weten dat dit het echt niet gaat worden. Dus wordt er snel een nieuw dit-wil-ik-later-worden-scenario geschreven, kunnen we nog mooi even instromen. Om niet al teveel gezichtsverlies te leiden maken we dit jaartje vol, terwijl we na een week eigenlijk al balans hebben opgemaakt: this is not gonna be it. Dus ons tweede studiejaar beginnen we met onze derde studie. En wat niemand verwachtte: we hebben er toch niet helemaal 100% vertrouwen in dat we hiermee later echt echt echt helemaal gelukkig gaan worden.
Maar we hebben natuurlijk niet helemaal voor niks op school gezeten. Na even rekenen weten we dat we tot half januari op school moeten blijven zitten, nou ja officieel gezien dan, om de studiebeurs van dat jaar in eigen zak te kunnen houden. Dus we hebben nog 3 maanden om een fulltime baantje te nemen in de horeca, dat is zo gezellig. Dan hebben we in januari genoeg bij elkaar gespaard, inclusief geïncasseerde beurs, om er lekker een half jaartje tussenuit te gaan. Kunnen we nadenken over wat we nou echt willen. Want door al die druk zitten we toch wel tegen een burn-outje aan. Of komt het er toch weer op neer dat we te verwent zijn? Omdat we teveel keuzes hebben weten we het even allemaal niet meer. Oftewel, is het een luxe probleem?
Vroeger was het leven veel simpeler. Als je vijfentwintig was en nog niet aan de man (of vrouw) ging men toch wel twijfelen of er niet iets grondig mis was met je. Je had dan al een huwelijk, kinderen en een baan. Je was eigenlijk nog veel meer bezig met overleven, er moest immers brood op de plank komen. Of voor de vrouwen onder ons, het huis, de was en de kinderen moesten gedaan worden. Een opleiding was eerder uitzondering dan regel. Je woonde in een gehuurd rijtjeshuis en met veel geluk had je een auto of een kleurentelevisie. En zelfs onze ouders zijn nog van de generatie van voor de emancipatie van de vrouw. Nu zijn we allemaal trots op hoeveel we allemaal hebben bereikt en hoe baanbrekend het allemaal was, de vrouw achter het fornuis vandaan, kids op de crèche en twee auto's voor de deur. Ja, we zijn goed bezig..
Vervolgens beginnen we aan onze eerste vervolgstudie om na twee maanden al te weten dat dit het echt niet gaat worden. Dus wordt er snel een nieuw dit-wil-ik-later-worden-scenario geschreven, kunnen we nog mooi even instromen. Om niet al teveel gezichtsverlies te leiden maken we dit jaartje vol, terwijl we na een week eigenlijk al balans hebben opgemaakt: this is not gonna be it. Dus ons tweede studiejaar beginnen we met onze derde studie. En wat niemand verwachtte: we hebben er toch niet helemaal 100% vertrouwen in dat we hiermee later echt echt echt helemaal gelukkig gaan worden.
Maar we hebben natuurlijk niet helemaal voor niks op school gezeten. Na even rekenen weten we dat we tot half januari op school moeten blijven zitten, nou ja officieel gezien dan, om de studiebeurs van dat jaar in eigen zak te kunnen houden. Dus we hebben nog 3 maanden om een fulltime baantje te nemen in de horeca, dat is zo gezellig. Dan hebben we in januari genoeg bij elkaar gespaard, inclusief geïncasseerde beurs, om er lekker een half jaartje tussenuit te gaan. Kunnen we nadenken over wat we nou echt willen. Want door al die druk zitten we toch wel tegen een burn-outje aan. Of komt het er toch weer op neer dat we te verwent zijn? Omdat we teveel keuzes hebben weten we het even allemaal niet meer. Oftewel, is het een luxe probleem?
Vroeger was het leven veel simpeler. Als je vijfentwintig was en nog niet aan de man (of vrouw) ging men toch wel twijfelen of er niet iets grondig mis was met je. Je had dan al een huwelijk, kinderen en een baan. Je was eigenlijk nog veel meer bezig met overleven, er moest immers brood op de plank komen. Of voor de vrouwen onder ons, het huis, de was en de kinderen moesten gedaan worden. Een opleiding was eerder uitzondering dan regel. Je woonde in een gehuurd rijtjeshuis en met veel geluk had je een auto of een kleurentelevisie. En zelfs onze ouders zijn nog van de generatie van voor de emancipatie van de vrouw. Nu zijn we allemaal trots op hoeveel we allemaal hebben bereikt en hoe baanbrekend het allemaal was, de vrouw achter het fornuis vandaan, kids op de crèche en twee auto's voor de deur. Ja, we zijn goed bezig..
Een ander doel
Mijn revalidatie is alweer bijna twee jaar achter de rug. Soms maak je dingen in je leven mee die je vormen zonder dat je daar erg in had. Dit is er een van. Het heeft invloed op alles gehad. Terwijl ik daar in eerste instantie alleen voor mijn gezondheid was. Gratis meegepikt zeg ik dan maar, want uiteindelijk vind ik het positief als je uit bepaalde ervaringen de beste dingen haalt om daarvan te leren.
En ik meen het nog steeds. Iedereen zou het een keertje in zijn leven mee moeten maken, zo'n revalidatie. Of misschien zelfs wel dat je in de veronderstelling bent dat je ernstig ziek bent. Of gaat dat misschien te ver? Ik vind zelf van niet. Laatst deed ik een looptest bij fysio. En ik had het er met mijn therapeut over dat ik alles op een aangepast tempo moet doen. Daar zou ik wel van balen dacht hij.
Maar dat is niet zo. Ja, in het begin ja. Maar alle begin is moeilijk zei mijn moeder altijd. Maar toen ik eraan gewend was zag ik het eigenlijk als iets extra's, een klein cadeautje dat met mijn ziekte mee kwam. Ik kan heel erg genieten van veel kleine dingetjes om mij heen waarvan ik denk dat bijna niemand ze nog opmerkt. Ik heb ergens voor mijn gezondheid in de plaats een stukje vrijheid terug gekregen. Zoals dat ik nu bijvoorbeeld kan schrijven in plaats van op mijn werk te zijn.
Mijn broer is nogal filosofisch aangelegd. Soms heel irritant en nogal zweverig. Maar ik ben dan nog wel zo egoïstisch om de positieve dingen die hij zegt wel mee te pikken. Dat is misschien krom, zelf vind ik het gewoon lekker makkelijk. Maar in ieder geval, zo zei hij eens toen ik weer eens medelijden had met mezelf dat ik hier misschien wel gewoon met een heel ander doel ben. Daar heb ik natuurlijk alleen maar hard om gelachen. Echt een opmerking voor iemand die zelf gezond is dacht ik.
Maar opmerking genoeg om niet meer te vergeten. En dat zet me dan weer aan het denken, heb tenslotte toch tijd genoeg. Als dat dan zo zou zijn, zou dat dan niet voor veel meer mensen zo zijn, mensen die nu meedraaien in de maatschappij zoals dat van hen verwacht wordt? Oftewel mijn generatie, de generatie die wel altijd op zoek lijkt en nooit tevreden lijkt te zijn?
En ik meen het nog steeds. Iedereen zou het een keertje in zijn leven mee moeten maken, zo'n revalidatie. Of misschien zelfs wel dat je in de veronderstelling bent dat je ernstig ziek bent. Of gaat dat misschien te ver? Ik vind zelf van niet. Laatst deed ik een looptest bij fysio. En ik had het er met mijn therapeut over dat ik alles op een aangepast tempo moet doen. Daar zou ik wel van balen dacht hij.
Maar dat is niet zo. Ja, in het begin ja. Maar alle begin is moeilijk zei mijn moeder altijd. Maar toen ik eraan gewend was zag ik het eigenlijk als iets extra's, een klein cadeautje dat met mijn ziekte mee kwam. Ik kan heel erg genieten van veel kleine dingetjes om mij heen waarvan ik denk dat bijna niemand ze nog opmerkt. Ik heb ergens voor mijn gezondheid in de plaats een stukje vrijheid terug gekregen. Zoals dat ik nu bijvoorbeeld kan schrijven in plaats van op mijn werk te zijn.
Mijn broer is nogal filosofisch aangelegd. Soms heel irritant en nogal zweverig. Maar ik ben dan nog wel zo egoïstisch om de positieve dingen die hij zegt wel mee te pikken. Dat is misschien krom, zelf vind ik het gewoon lekker makkelijk. Maar in ieder geval, zo zei hij eens toen ik weer eens medelijden had met mezelf dat ik hier misschien wel gewoon met een heel ander doel ben. Daar heb ik natuurlijk alleen maar hard om gelachen. Echt een opmerking voor iemand die zelf gezond is dacht ik.
Maar opmerking genoeg om niet meer te vergeten. En dat zet me dan weer aan het denken, heb tenslotte toch tijd genoeg. Als dat dan zo zou zijn, zou dat dan niet voor veel meer mensen zo zijn, mensen die nu meedraaien in de maatschappij zoals dat van hen verwacht wordt? Oftewel mijn generatie, de generatie die wel altijd op zoek lijkt en nooit tevreden lijkt te zijn?
Abonneren op:
Posts (Atom)